ongelukje

Utrecht. ‘Ohwwww...’ zegt Art en ik weet direct hoe laat het is. Te laat! Meneer staat bij de vensterbank. Hij was wat aan het klooien met een poetsdoekje. Ik zit op de bank, speel met mijn mobieltje en heb even helemaal geen zin om in actie te komen. Het is veel interessanter om op Twitter te volgen wat er te melden valt over de wintertijd en ik lees dat iedereen hetzelfde grapje maakt over de ontdekking van de hemel.

‘Oh-ohw!’ zegt hij nu. En weer. ‘Oh oh...’

Hulpeloos staat hij bij het raam. Stijf als een stokpaardje. Mijn zoon is rechtsdragend, aan die ene natte broekspijp te zien. Zijn rechter sok is ook doorweekt, zie ik als ik van de bank kom.

‘Een ongelukje?’ vraag ik op vriendelijke toon.

‘Ja...’ antwoord hij beteuterd.

Art is schuldbewust, maar ik vraag me af of het hem werkelijk iets kan schelen. Het blijft een jongentje. Die zijn, volgens de deskundigen in mijn omgeving, gemakzuchtiger dan meisjes. In ieder geval wat zindelijkheid betreft. Het zal wel. Ik heb even geen zin om het op te zoeken in jeukboek ‘Oei ik groei!’

Een ding is wel zeker. Imme is vijftien maanden, zit elke avond even op het potje en die heeft er al eens (geheel per ongeluk) in gepiest. Zij is er meer in geïnteresseerd dan haar grote broer, al piest ze vaker naast het potje. Zoals deze week; twee keer in de gordijnen.

De zindelijkheidstraining waar ik de afgelopen dagen druk mee ben geweest werpt vooralsnog geen vruchten af. Dit is het vierde ongelukje in twee dagen en -erger- ik heb tien minuten geleden nog gevraagd of hij niet naar de WC moest.

De houten vloer is in een veeg met de theedoek (waar anders mee?) weer droog. Deze gooi ik bij de doorweekte broek in de was. De volgende machine kan ik zodadelijk gelijk aanzetten, anders zijn we straks door de schone kleren heen.

Mijn zoon wordt over een half jaar vier. Hij wil maar niet begrijpen dat ik er geen zin in heb om aan de kleuterjuf uit te gaan leggen dat de opvoeding mislukt is en dat hij nog steeds niet zindelijk is. Op het kinderdagverblijf is de een na de ander luierloos en zelfs dat doet hem niet veel. Hij zou het liefst hebben dat ik hem nu weer een veilige Sesamstraatpamper om ging binden, maar papa is niet gek.

‘Dokter Bouwer, kunnen wij het mollen!’ zingt Art (twee minuten later) opgewekt. Hij is ons gevecht met de schone onderbroek alweer vergeten. De lichtblauwe sokken kleuren totaal niet bij de grijze broek met hoog water, maar dat is dan jammer. Leuke kleding bewaren we voor morgen op het kinderdagverblijf.

Ondertussen vraagt papa zich af of hij bij het volgende ongelukje boos moet worden of niet?