Capelle a/d IJssel. De monitor is verbonden met de live-view uitgang van een moderne fotocamera. Die is op zijn beurt met een speciale adapter gemonteerd op de microscoop en onder dit optisch vergrotingsinstrument ligt een speciaal vervaardigd instrument waarin twee kleine glazen plaatjes geklemd zijn. Tussen het glas zit één druppel water die we vanmorgen met een campingkoffiefilter uit een sloot bij Zegveld hebben gevist.
We zijn bij microfotograaf Wim van Egmond en hij laat zien hoe je de mooiste opnamen kan maken van de kleinste levende wezens op aarde. Plantjes, diertjes, algen en schimmels. Het draait vandaag om eencellige organismen en beestjes die niet groter zijn dan één millimeter. De natuur die je met het blote oog nauwelijks kan waarnemen.
Op het scherm verschijnen de meest fascinerende beelden. Het lijken wel ruimteschepen of abstracte kunstwerken. Toch zijn het gewoon de fotomodellen die we een paar uur geleden in een drassig weiland hebben gevangen. Het komt allemaal uit een klein potje met hooguit twee slokken slootwater. Sterker nog; in die ene druppel zit al genoeg materiaal voor een hele fotoshoot.
Hollands Next Topmodel, maar dan anders.
Wim is erg handig met de microscoop en met licht. Hij doet ons telkens weer versteld staan als er een nieuw monstertje onder zijn gigantische macrolens ligt. De kleuren zijn prachtig en je ziet zelfs de haartjes op het pootje van een watervlo. Met het blote oog moet je al goed kijken om die vlo überhaupt te vinden.
Op deze manier gaat er een nieuwe wereld voor mij open. Ik vergeet alleen direct alle namen van de modellen die voorbij paraderen. Dat is jammer, want ik zou ze graag even allemaal noemen. De enige die ik kan onthouden is de amoebe, maar uitgerekend deze krijgen we niet te zien wegens gebrek aan tijd.
In beeld zien we een klein monster dat duidelijk een nog kleinere soortgenoot in zijn bek heeft. Het blijkt dat de mannetjes hun vrouwtjes op zeer jonge leeftijd uitzoeken en ze vervolgens zo lang bij zich houden tot de dames geslachtsrijp zijn. Van deze soort wemelen er kennelijk miljarden in de sloten van het Groene Hart.
Dan zien we een vloachtige met in de buik een stuk of negen embryo’s. Als je het eenmaal weet is het super goed te zien. Alleen is dit model iets te beweeglijk en dat is lastig voor de opname. Dus draait onze deskundige het speciale glasklem-instrument iets strakker aan. Het is een soort microscopische bankschroef waarmee je de twee glaasjes meer of minder kan samenpersen en zodat de te fotograferen objecten klemvast komen te zitten. Handig, alleen zien we opeens de bolle buik van ons zwangere vlootje knappen. Ze spat letterlijk uit elkaar. Op het grote scherm is het een gruwelijk beeld.
Kennelijk is de specialist te ver gegaan. Moeder watervlo is op slag dood. Haar embryo’s zijn te vroeg geboren en drijven in de druppel. De meeste bewegen. Dit alles gebeurt midden in een scène die we draaien voor Het Klokhuis. Onze professionele presentator probeert er nog even iets van te maken, maar kan een glimlach niet lang onderdrukken. Dit is te absurd. Ook de hoofdverdachte heeft er zichtbaar moeite mee om strak te blijven kijken nu het proefdier is overleden en hij voor het eerst een bevalling heeft opgewekt. Noem het de allereerste keizersnede bij een watervlo.
Achter de camera proesten wij het uit. Op de een of andere manier is het onbedoeld grappig wat hier gebeurt en tegelijkertijd heel klein leed. Zodra duidelijk is dat de micro-prematuurtjes het ook niet zullen redden besluiten we even te stoppen. Uit respect.
De Klokhuisaflevering over microfotografie kom pas halverwege 2011 op televisie en de pletscène zal de uitzending hoogst waarschijnlijk niet halen. Zoiets moet je niet uitvergroten voor de ogen van de Klokhuiskijkertjes. Het blijft gewoon een gek achter de schermen verhaal.
Wel wil ik jullie nog even wijzen op de website van Wim van Egmond, waar je een goede indruk kan krijgen van zijn prachtige werk.
Wat een bijzondere werkopdracht, die website ga ik zeker bekijken. Bedankt voor de tip.
BeantwoordenVerwijderen