schaatsen

Heerenveen. Wie (in Nederland) als cameraman allround wil zijn moet ook een NK afstanden kunnen filmen. Ik had nog niet veel potjes schaatsen op mijn kerfstok en heb de kans om een paar dagen in Thialf te mogen werken, met beide handen aangegrepen. Met dank aan mijn vrienden van Team Facilities. Het was een leerzaam weekend.

Uiteraard kreeg ik de rol die uitermate geschikt is voor beginners. Camera 5. Die doet eigenlijk alleen mee bij de start en draait interviews na afloop. Tussen de bedrijven door maakt deze camera shots waar mogelijk; voor eventuele slow motions, publiekshots, reacties van trainers, familieleden op de tribune en andere opleukshots. Vanaf deze positie kon ik ook mooi observeren hoe mijn collega's het deden en vooral wat, want elke camera langs de baan heeft zijn eigen specifieke rol.

Mij viel op dat zo'n schaatsregistratie in feite hartstikke simpel is, alleen worden de technische vaardigheden van alle cameramensen op de proef gesteld. Het is sport om het tot in de puntjes goed te doen. En niet onbelangrijk: Je moet wel kunnen scherpstellen als je bij het schaatsen achter een camera staat.

Op de cameracursus van Santbergen, waar lang geleden alle cameramensen werden opgeleid, hadden ze een oefening met een rondrijdend modeltreintje. Dat moest de leerling dan beeldvullend en scherp blijven volgen. Tegenwoordig hebben we het schaatsen. Als je dat kan ben je al een hele pief in cameraland.

Ik had de eerste twee dagen het idee dat ik op het punt stond om door de mand te vallen. Dat ik ontmaskerd zou worden als knoeier, prutser en amateur. Van zaterdag op zondag heb ik er zelfs onrustig van geslapen. Al mijn collega's leken zo moeiteloos hun shots scherp te kunnen houden en ik bleef maar rommelen op het randje. Vanmorgen bleek dat de beeldtechnicus in de regiewagen een filter over het hoofd had gezien*, waardoor mijn scherptediepte veel kritischer was dan noodzakelijk. Na die ontdekking was het leven vandaag een stuk aangenamer en de marge een stuk groter.

Toch neem ik mijn petje af en buig ik diep voor collega cameramensen die zo'n heel weekend aan het eind van het rechte stuk staan. Zij die telkens weer schaatsenrijders op zich af zien komen, close volgen, de juiste keuzes maken en niet een keer door de scherpte heen gaan. Hulde!

* Bij dit soort 'meer-cameraproducties' wordt een deel van de camera op afstand, vanuit de regiewagen bediend. De beeldtechnicus zorgt er voor dat de kleuren van alle camera's gelijk zijn en hij bewaakt het diafragma, zodat de cameraman zich bezig kan houden met compositie en scherpte. In dit geval heeft een heel kundige, zeer ervaren en buitengewoon aardige collega een stom schakelaartje over het hoofd gezien. Zo'n typische 'instinker'. De cameraman van dienst had ook aan de bel mogen trekken, maar die was veel te bang dat ze hem zouden ontmaskeren en dat het aan hem lag...