meeloper

Leiden. Mede dankzij deze weblog krijg ik regelmatig reacties van personen die zich voorgenomen hebben ook cameraman te worden en om te beginnen graag een dag met mij mee willen lopen. Er zijn zelfs mensen die mij serieus benaderen voor een ‘snuffelstage’, maar dat zijn jammer genoeg altijd jongens. In de meeste gevallen poeier ik dit soort gasten af. Alleen voor de enthousiaste aanhouder wil ik wel eens een uitzonderingetje maken. Zeker als de stalker Menno Hettinga heet, dan word ik nieuwsgierig.

Nou is niet elke klus geschikt voor meelopers en ander stagespul. Mijn opdrachtgever moet het bovendien goed vinden dat iemand de hele dag in de weg loopt. Als je echter aankondigt dat zo’n geïnteresseerde toeschouwer het statief kan sjouwen, is het in de meeste gevallen snel bekeken. Geen regisseur die deze luxe afslaat.

Zo’n snuffelaar moet wel een eerlijk beeld krijgen. Aan het eind van de dag moet hij inzien dat het leven van een cameraman niet over rozen gaat, maar het is ook weer niet de bedoeling dat zijn droom als een zeepbel uiteen spat. Zelf wil ik een stoere indruk achterlaten en bewijzen dat ik mijn vak versta. Liefst tijdens een ontspannen en gezellige draaidag, waarop we tussen de bedrijven door tijd hebben om een en ander toe te lichten.

Een Klokhuisdag dus.

Voor Het Klokhuis draai ik al vijftien jaar en regisseur Leo is een van de meest geschikte toffe peren in Omroepland. Ideaal voor de vraag of ik iemand mee mag nemen. En het antwoord ken ik al.

Vervolgens gaat mis wat er mis kan gaan. Voor de door mij uitgekozen draaidag krijg ik een callsheet met een pittig tijdschema en een absurd vroege begintijd. Ik voel de bui al hangen. We filmen in een donker museum, waarin deze dag ook diverse schoolklassen worden losgelaten. Tot overmaat van ramp vindt er een verbouwing plaats.

Op de dag zelf blijkt dat het handig zou zijn geweest als ik de scripts vooraf had bestudeerd. Ik hol voortdurend achter de feiten aan. Normaal is dat geen onoverkomelijk probleem en kan ik dat redelijk verbergen, maar nu kijkt een bijdehante student op mijn vingers. Die gaat dat straks natuurlijk in zijn stageverslag vermelden. Ook heb ik de afgelopen nacht te weinig geslapen en gedurende deze lange hectische dag breekt mij dat op. Ik word narrig of –zoals Boudewijn Büch deze gemoedstoestand noemde- kippendriftig. Na een uurtje of tien ben ik kortaf, ongeduldig en onredelijk.
Ik maak niet bepaald reclame voor het vak en voor mezelf.

We moeten meer met lampen slepen dan me lief is. Telkens als ik denk de scène onder controle te hebben komt er nog ergens een aap uit de mouw en moet ik toch het licht aanpassen. Wil ik het mooi maken, dan kost dat teveel tijd en als ik het snel doe ziet het er niet uit. Vandaag zie ik de middenweg niet en dat irriteert me. Kies ik voor handheld, dan is van statief mooier en als ik bij een volgend item de camera op het statief klik, ontdek ik na vijf shots dat dit beter van de schouder kan. Maar je kan niet straffeloos switchen als je een bepaald stijltje wilt aanhouden.

De enige twee die vriendelijk en vrolijk blijven zijn Leo en Menno. De eerste is altijd lief, dankbaar en aardig; de ander verdenk ik er van dat hij niet prijs durft te geven wat hij van de situatie denkt. De meeloper moet immers nog met ons mee terug naar Hilversum. Wel weet ik vrij zeker dat de 21 jarige Menno Hettinga terug komt op zijn beroepskeuze. Vermoedelijk gaat hij het volgend jaar een heel andere studie volgen. Iets waar je een normaal salaris mee kan verdienen, dat minder stressvol is en kortere werkdagen kent. Die is een ervaring rijker en een illusie armer.

Cameraman worden? Dat nooit!

Menno heeft een eigen weblog. Zijn versie van het verhaal staat hier! Hij kan in ieder geval verhalen vertellen en schrijven. Nu nog even leren filmen...