nachtwerk

Utrecht. Ik had gewoon weer onder de dekens moeten kruipen, nadat ik zojuist Imme wat te drinken had gegeven, maar die Blackberry lonkte zo onweerstaanbaar naar me. De telefoon ligt tegenwoordig ’s nachts naast de wekker, die overigens nu aangeeft dat het zeven minuten over half vier is. Voor het slapen gaan check ik of er nog verse mailtjes, tweets of sms-berichten zijn. Als ik opsta doe ik dat weer. En nu dus zelfs midden in de nacht... Dat is dom.

Iemand heeft anoniem gereageerd op een blogverhaal van een tijdje geleden en daar krijg ik dan een melding van. Die reacties zijn over het algemeen luchtig, soms grappig en meestal onschuldig. Zo nu en dan roept iemand iets wat aanzet tot nadenken. Heel af en toe moet ik terug komen op een standpunt en mensen vinden het leuk om naar (de verkeerde) namen te gissen als ik net, al schrijvend, mijn uiterste best heb gedaan om iemand naamloos te houden. Tot slot heb je nog de irriterende reacties, meestal geschreven door anoniempjes die vaak slecht lezen of een heel selectief geheugen hebben.

Zo’n anonieme reactie heb ik zojuist -diep in de nacht- per ongeluk gelezen. Ik weet nieteens of het persoonlijk en aanvallend bedoeld is, maar zo is het bij mij wel aangekomen. Nu lig ik te woelen en te piekeren, terwijl ik mijn slaap hard nodig heb.

Het maalt in mijn hoofd, omdat iemand een paar cryptische regels heeft geschreven. Nou hoort het erbij dat niet iedereen je aardig vindt en dit soort reacties zijn de negatieve consequenties die je moet accepteren als je (bijna) alles wat je denkt op internet publiceert. Ik kan daar over het algemeen goed mee leven, maar nu heb ik toch de neiging om op te staan en een stukje te schrijven. Dat kan ik beter niet doen. Het is slimmer om even te wachten. Eerst tot tien tellen. Of schaapjes tellen, dat is nog verstandiger... 

En nooit meer diep in de nacht mijn mail lezen! Dat is de belangrijkste les van deze nacht.