nar

Heel. Erik was altijd een prettige collega, ik zag hem zelfs een beetje als vriend. Als een van ons ergens mee zat dan bespraken we dat met elkaar. Ik hielp hem waar mogelijk en hij stond altijd voor mij klaar. Regelmatig stond hij pal achter me. Als ik in het water sprong dook hij er achteraan.

Nou vind ik mezelf best tolerant en ik hoop niet zo’n vader te worden die zijn dochter voortdurend probeert te sturen, maar als Imme op een dag zegt dat ze dansmarieke wil worden ga ik er toch met mijn volle gewicht voor liggen. Ze mag op paardrijden, ballet, hockey en desnoods op ijshockey of voetbal, maar mijn dochter gaat niet bij de dansmariekes. Daar heb ik toch zo’n enorme hekel aan.

De vriendschap met Erik heeft deze week een flinke deuk opgelopen. Ik had nooit van hem verwacht dat hij zo dwingend kon zijn. Laat staan dat ik kon bevroeden dat hij ook nog eens heel gemeen is. En dat hij zijn vrienden zo te kakken zou kunnen zetten. Meneer is wat mij betreft hard door de mand gevallen.

Dansmariekes zijn over het algemeen een beetje mollige meisjes, in te korte rokjes. Verre van sexy. In mijn ogen altijd een beetje sneu en onhandig. Tijdens de carnavalsoptocht van Geleen liet het voorste dansmarieke altijd haar stok vallen als de groep in het zicht van onze lokale omroep camera’s kwam. Bovendien heb ik een hekel aan panty’s.

Erik en ik waren zondag bij een carnavalszitting in Heel, die we opnamen voor het Limburgse televisiestation L1. Tussen de bedrijven door kregen we boerenkool met worst in de artiestenfoyer van het kleine zalencentrum. Tijdens het uitbuiken voerden we goede gesprekken over de zin van het leven. Er was tot op dat moment niets aan de hand. Alles koek en ei.

De dansmariekes van Heel en omstreken zouden die avond optreden voor de regionale zender. Hun warming-up moesten ze in de ruimte doen waar de heren van de televisie nog koffie dronken. Naast de tafel waaraan een stuk of tien cameralieden, assistenten, geluidsmannen en andere tv makers zaten, viel het showballet massaal in de split (of spagaat, ik haal die twee altijd door elkaar).

Mijn (ex) vriend Erik vond opeens dat ik met die meisjes op de foto moest. Hij griste mijn fotocameraatje uit het tasje aan mijn heup, duwde mij uit mijn stoel en had al aan de dames gevraagd of het mocht voor ik tegen kon sputteren. De dansmariekes vonden het ook een beetje ongemakkelijk, maar kennelijk krijgen zij dit soort verzoeken vaker. Professioneel gingen ze klaar staan voor een fotomomentje. Ik kon niet meer doen dan overeind komen en proberen er het beste van te maken.

Nog steeds weet ik niet precies hoe Erik het voor elkaar heeft gekregen. Het was voorbij voor ik me kon realiseren dat ik, met die door mij zo gehate dansmariekes, op de foto ging. En wat het aller ergste is... de foto is ook nog eens zo genomen, dat uit mijn oren de twee horentjes van het narrenpak groeien.