dag rutger, dag dag... (2)

Utrecht. Jongens wat heb ik losgemaakt? Met name dankzij Twitter is mijn verhaal van gisterenavond, over de Sinterklaasactie van Pownews, even een eigen leven gaan leiden. Voor zover ik het kan nagaan hebben 23 Twitteraars een linkje naar mijn verhaal doorgestuurd. Daar zitten mensen bij met slechts 8 volgers, maar ook beroemdheden met bijna 3.000 volgers. Als ik het bij elkaar optel kom ik op meer dan 10.000 linkjes naar mijn weblog. Onder de ontvangers zijn zeker vele doublures, maar toch. Uiteindelijk hebben ongeveer 700 personen de moeite genomen om de betreffende blog te lezen.

De reacties waren over het algemeen positief. Een enkeling vond het belachelijk dat ik me zo druk maakte over iets onbelangrijks als Sinterklaas. Communicatiemanager Jaap Stalenburg, die ik overigens alleen van verhalen ken, Twitterde vrolijk in het rond dat ik een te grote broek heb aangetrokken, door te roepen dat ik niet voor PowNews wil draaien. ‘Wacht maar tot ie gebeld wordt’, schrijft hij. En vijf mensen die ik helemaal niet ken en die mij dus ook niet kennen ReTweeten dat bericht onmiddellijk.

Grappig.

In de loop van de dag kreeg ik er op mijn eigen Twitter-account een stuk of tien nieuwe volgers bij, waaronder iemand die werkt bij Powned. Van verschillende kanten kreeg ik -ongevraagd- informatie over het bewuste baard-trek-filmpje. Het was geen hoax en ik had goed gezien dat die andere Sinterklaas in het complot zat.

Aan het eind van de middag ontving ik het volgende mailtje:

Hallo,

Ik ben bezig met een blog nav. jouw blog en de Sinterklaas-actie van Powned. Je geeft aan dat je niet weet wat je zou moeten doen als jij gebeld was in die situatie. Later schrijf je dat eigenlijk niemand meer met Powned zou moeten werken omdat het goedkoop, flauw en makkelijk is. Zou je dit iets meer kunnen toelichten? Hoe zij je je rol als cameraman? En moet je als freelancer niet alles aannemen. Is het niet aan de verslaggever om erin te monteren, als cameraman schiet je slechts de beelden?

 Als je het iets meer zou kunnen toelichten, graag =)

Het bericht bleek afkomstig te zijn van een leerling van de School voor Journalistiek. Nou wil ik niet overkomen als een grote zeurpiet, maar kennelijk moeten ze daar nog uitleggen dat je jezelf even netjes moet voorstellen en dat je in dit geval moet aangeven voor welke site je schrijft. Of zou deze student zich juist voorbereiden op een baan bij PowNed?

Flauw.

Ik heb hem toegezegd vanavond nog antwoord te geven op zijn vragen en voor het gemak doe ik dat langs deze weg. Zo sla ik twee vliegen in een klap; krijgt hij zijn informatie en heb ik een nieuwe blog!

In mijn column van gisterenavond probeerde ik uit te leggen dat een cameraman of geluidsman soms op locatie pas ontdekt wat de bedoeling is of door welk programma hij is gecharterd. Dat gaat meestal goed, maar heel af en toe kan je in gewetensnood geraken.

Zo ontdekte ik ooit, helemaal in het begin van mijn carrière, dat ik met Willibrord Frequin op bezoek moest bij een meisje dat net terug was uit Amerika, waar ze verdacht werd van babymoord. Deze au-pair was helemaal blut door hoge advocatenkosten en ze had een vreselijke tijd achter de rug. Willibrord wilde haar direct na een lange vlucht omkopen met een paar duizend gulden en zo een exclusief interview afdwingen. Ik vond dat schokkend, niet integer en dus absoluut niet kunnen, maar we stonden al op de stoep. Gelukkig weigerde het meisje en hebben Willibrord en ik nooit echt samen gedraaid. Daarna heb ik namelijk duidelijk te kennen gegeven dat ik met deze man niet wilde werken.

Als cameraman moet je zo veel mogelijk potentiële opdrachtgevers te vriend houden. Wat dat betreft is er in mijn ogen geen verschil tussen freelance of een vast dienstverband. En een heel enkele keer mag je natuurlijk ‘nee’ zeggen. Als dat niet meer kan moet je wellicht iets anders gaan doen.

Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik gedaan had als ik de vorige week door Pownews was ingehuurd en pas ter plekke had gehoord dat het de bedoeling was om even lekker te shockeren door een Sinterklaas aan zijn baard te trekken voor de ogen van nietsvermoedende kinderen en hun ouders. Dan nog weigeren, dat is voor een camera- of geluidsman buitengewoon lastig. Toch ben ik van mening dat er grenzen zijn waar je niet overheen hoeft te gaan. Ookal is de verslaggever verantwoordelijk voor hetgeen er uiteindelijk wordt uitgezonden, als hij roept dat je van een flatgebouw moet springen dan doe je dat ook niet...

Toch ontdekte ik vandaag weer eens dat er nog steeds journalisten en producers zijn die denken en praten in termen van: ‘Een cameraman moet niet zeuren, maar draaien!’ of ‘Het is toch máár een geluidsman?!’ Ik las zelfs ergens het stoere: ‘Voor jou tien anderen.’ Feitelijk is dat correct, maar ik werk persoonlijk liever met verslaggevers en regisseurs die loyaal zijn, die graag samenwerken en iets willen opbouwen met een cameraman. Doe mij maar de opdrachtgevers die wel respectvol en fatsoenlijk met mensen omgaan. Gelukkig zijn er daar genoeg van.

Tot slot stelt (of vraagt) de mailschrijver: ‘Als cameraman schiet je toch slechts de beelden?’

Nou... ehm. Ik niet.

Wie mij inhuurt krijgt ook een uitgesproken mening cadeau. Een cameraman met ideeën over licht, lensgebruik, wel of geen statief, opvattingen over draaistijl, compositie, decoupage, suggesties voor montage en iemand die inhoudelijk mee denkt. Het schieten van de beelden is vaker een bijzaak dan je zou denken, maar daar moeten we het misschien een ander keertje nog eens over hebben.