kota radja

We zijn veel te vroeg op locatie. Over ruim twee uur, om half acht, hoeven we ons pas  te melden, maar Studio Sport heeft graag een cameraploeg achter de hand voor je-weet-nooit en dus zijn we al de hele middag stand-by.

Even iets eten in de omgeving is nu onze enige optie. En zo raken we verzeild bij Chinees Cantonees restaurant Kota Radja, in een winkelcentrum dat zijn hoogtepunt al lang geleden gekend heeft. Op woensdagmiddag om kwart over vijf is hier niet zo veel te doen.

In het restaurant zit èèn mevrouw. Met haar rug naar de deur. Ze eet in haar uppie en leest wat tijdschriften.

Een schuchter Hollands meisje, gekleed in tamelijk versleten Chinese klederdracht doet hier de bediening. Op het eerste gezicht is hier geen Chinees te bekennen. Als ik er naar vraag legt het serveersterretje vriendelijk lachend en kauwgom knauwend uit dat zij gewoon Nederlandse is. Zij volgt een dansopleiding en de danslessen die ze geeft leveren meer op dan Ku Lu Yuk uitserveren. Ik kan me ook niet voorstellen dat de omzet van dit restaurant zo hoog is dat de familie Tung zich duur personeel kan permitteren.   

De smaak van de cola doet me denken aan vieze 3Es cola die we vroeger bij een vriendje kregen. Onze bestelling staat binnen drie minuten op tafel en doet vermoeden dat we te maken hebben met een soort magnetronmaaltijd. Zo smaakt het ook. Mijn collega heeft Peking Eend besteld en kijkt al na een paar happen ongelukkig. De Foe Yong Hai gaat nog, maar dat wat lijkt op Babi Pangang is taai als rubber. In eerste instantie lijkt de portie wat klein, maar uiteindelijk is het meer dan genoeg.

Het herentoilet is ronduit smerig. Dat is voor het laatst schoongemaakt lang voor onze komst. Ik gok eind jaren '70. Een bruine rand siert de pot, onderin is het zwart.

Als we even later buiten staan krijgt de geluidsman zijn eerste krampaanval van de avond. Het gaat snel met Kota Radja. Ook ik voel me even beroerd, maar wellicht zit dat tussen de oren. Voor de zekerheid maak ik een foto van deze buurtchinees, want het zou zomaar kunnen dat dit het onderwerp van een volgende blog wordt.

De hele middag heb ik inspiratieloos zitten verzinnen waarover ik in hemelsnaam zou kunnen schrijven. Nu we eindelijk aan het werk moeten heb ik een verhaal: De lijkbleke geluidsman. Mocht hij nog over zijn nek gaan vanavond dan kom ik er op terug!