#widm #bzv

‘Boer zoekt Vrouw’ en ‘Wie is de Mol?’ zijn prachtig gemaakte programma’s. Daar hoeft niemand meer reclame voor te maken. Ik blijf er niet voor thuis, maar als het even kan ga ik er wel voor zitten. ‘Wie is de Mol?’ is zelfs het enige tv programma dat ik opneem als ik het dreig te missen. En ik heb al eerder uitgesproken dat beide programma’s hoog op mijn verlanglijst staan. Het moet een hele eer zijn om er voor te mogen draaien.

Hoe goed gemaakt ook en hoe sterk het inhoudelijk ook is, ik kan er niet naar kijken zonder mijn professionele oog. Ik zie de momentjes waarop een regisseur of cameraman heeft ingegrepen. Korte stopjes, omdat iemand de camera van zijn statief moest trekken of snel een ander standpunt moest innemen. Ik zie het verschil tussen spontane momentjes en de gezette situaties.

‘Ga daar maar even zitten en heb het dan samen even hier en daar over!’

Het busje van Yvon komt aangereden en stopt precies op het punt waar de spiegeling in de waterplas het mooist is. Daar is niks mis mee, maar spontaan is het niet. ‘Boer zoekt Vrouw’ is minder reality dan Mien uit Assen denkt. Natuurlijk moeten ze wachten met de eliminatiegesprekken tot Yvon er is en zij goed in de poeder zit. Soms wringt dat. Dat kan niet anders.

Neemt niet weg dat het ontzettend mooi gedraaid is, met zorg en liefde gemonteerd en door slimme regisseurs gemaakt. Ze nemen de tijd om lampjes neer te zetten, een goed standpunt te kiezen en ze laten shots langer staan dan tegenwoordig gebruikelijk. Ze draaien met weinig scherptediepte en veel van statief. Daar kunnen heel wat realityprogramma’s bij commerciële zenders veel van leren en dat is niet altijd een budget-ding.

Bij ‘Wie is de Mol?’ vraag ik me af hoeveel er wordt nagedraaid. Als een spel is afgelopen zullen ze niet altijd direct inpakken en wegwezen. Er is tijd om extra shots te maken of om iemand nog een rondje te laten lopen. Ook dat is niet verboden en het maakt voor de gemiddelde kijker niet uit, maar ik zie het. Beroepsdeformatie.

Neem alle ‘spontane’ omkijkshots die in de leader zitten. Die zijn stuk voor stuk in scène gezet. ‘Je moet daar even lopen en op dat moment omkijken met een blik alsof het heel spannend is!’

Dat er louter bekende Nederlanders meedoen aan ‘Wie is de Mol?’ heeft een groot voordeel voor de makers; die kan je namelijk makkelijker regisseren. Iets over laten doen of iets laten acteren. En dat doet niets af aan het programma. Het wordt er alleen maar beter van.

Maar ik heb de handicap dat ik het zie. Misschien ook op momenten waarop het niet zo is. Dat is jammer voor mij en irritant voor mijn Lieve Lief, die naast me op de bank zit. Toch is televisiekijken met zo’n getraind oog niet vervelend. Eerder een extra dimensie.

Probeer het maar eens: Je voortdurend bewust zijn van het feit dat elk shot is gemaakt door een cameraman, dat een geluidsman probeert te hengelen of een klein zendermicrofoontje heeft verstopt en dat de regisseur op locatie de hele tijd heeft staan bedenken hoe hij het zou kunnen monteren en welke extra shots hij nodig heeft om het verhaal logisch of spannend te vertellen.

Wees je bewust van het feit dat de boeren, hun vrouwen, de Mol en de overige kandidaten voortdurend weten dat er een cameraman, een geluidsman en een regisseur in dezelfde ruimte zijn en dat zij alles vastleggen of ingrijpen als ze even een belangrijk momentje gemist hebben. Dat kan niet anders, want ‘This is TV, man!’