belt

Het is zo frustrerend! Op de vroege zondagmorgen. Of op zaterdagavond, vrijdagmiddag, woensdagochtend. Eigenlijk doet het tijdstip niet ter zake. Elk begin van een grote productie waarbij ik een handcamera aan de kabel mag doen, en dan specifiek het moment waarop ik de spullen uit de kist haal, dat is waarover we het even moeten hebben. Misschien is het voor mij beter als ik dit niet bespreekbaar maak, maar...

Ja.

Bij elke camera die gebruikt wordt in studio's of in combinatie met een regiewagen op locatie, hoort een riem. Een simpele oplossing voor het probleem van de kabel. Daar mag je als cameraman namelijk niet over struikelen en het mag al helemaal niet gebeuren dat de kabel onverwacht strak getrokken wordt en iemand die dure camera van je schouder rukt. Met twee klemmen die oorspronkelijk uit de paardensport komen fungeert de kabelbelt als ideale trekontlasting.

Iemand heeft lang geleden ook nog bedacht dat het handig is om aan de rechter zijkant van zo’n belt een klein blokje van hout te maken. Daar kan de camera op rusten als je vanuit de heup schiet. Oude truc, werkt altijd! En voor de veiligheid hebben de juiste riemen een autogordelsluiting. Die krijg je lekker snel los in geval van nood. Zo wordt de cameraman niet meegesleurd als de kabel per ongeluk achter een wegrijdende trekhaak blijft hangen.

In principe is er niets mis met het fenomeen kabelbelt. Echter, ik heb èèn puntje. Het ligt aan mij, dat weet ik heus wel. En -in mindere mate- aan mijn collega's.

Zondagochtend in Rotterdam, tijdens het voorbereiden op de live uitzending van de marathon, was het weer zo ver. Om half acht in de ochtend liep ik er al tegenaan. Te vroeg om de boel te relativeren. De dag moest nog beginnen en ik wist alweer genoeg.

Ik had de camera net aangesloten op een lange glasvezelkabel. Mijn headset opgezet. Intercom en zoeker afgeregeld. Backfocus gecheckt. De stroefheid van het statief ingesteld en gecontroleerd of de statiefkop een beetje in balans was. En toen pakte ik die vervloekte kabelbelt...

Door de truc met die autogordelsluiting moet je zo'n riem altijd even passend maken. Fluitje van een cent. Maar het is oh, zo frustrerend als je telkens weer ontdekt dat de omtrek van je voorganger zo’n slordige twintig centimeter korter is. Ik moet verdomme elke keer weer die riem een stuk langer maken. Altijd wijder, nooit strakker. En dus word ik steeds weer geconfronteerd met de dikte van mijn buik. Terwijl die collega’s van mij even onregelmatig leven en wij toch vaak eten uit dezelfde ruif. Kennelijk scheppen zij minder op, dan ik.

Toch denk ik dat de eerste cameraman het beste met mij voor had, toen hij mij indeelde op de handheld camera achter de finish. Zo kreeg ik tenminste nog een beetje beweging en kon ik gewichtheffen met die zware camera. Zelf offerde hij zich op, door de hele dag stil te staan achter een grote vaste camera met zo’n enorme zoomlens. Op een steiger. Dat wilde hij mij niet aandoen. Temeer, omdat die verhoging pal voor de ingang van Mc Donalds stond.