koninginnedag Thorn (2)

De rechtstreekse uitzending van koninginnedag is geen gewone klus. Vandaar dat ik al de hele ochtend licht nerveus ben. Er kunnen een paar dingen gruwelijk mis gaan: Om te beginnen kan de techniek je in de steek laten, maar je kan ook in alle drukte met je lompe poten op de poezelige voetjes van een prinses trappen. Of met de harde uitstekende achterkant van die zware camera tegen het hoofd van de kroonprins knallen en zo een royale hersenschudding veroorzaken. En dat wil je niet.

Dus heb ik in alle vroegte het rondje om de kerk al twee keer gelopen. Eerst om te zien waar de hindernissen zijn en daarna met de camera om alle verbindingen te testen. De backfocus heb ik vaker dan normaal gecontroleerd en we nemen zoveel accu's mee dat we tot en met bevrijdingsdag door kunnen draaien. Het snoertje van de headset naar de portofoon, die dient als intercom, is zojuist voor de tweede keer gesoldeerd.

Rustig afwachten is vandaag niet mijn sterkste kant. Koffie drinken durf ik niet nu ik mijn nieuwe broek en overhemd draag. Voor dit project heb ik meer aan kleding uitgegeven dan ik vandaag kan verdienen, maar dat maakt niet uit. Ik was wel toe aan iets anders dan een spijkerbroek.

Het witte stadje is een bastion. Zelfs voor ons, met de juiste accreditaties is Thorn een onneembare vesting. Op alle toegangswegen staan jeeps en zandzakken. Ik heb nog nooit bij een evenement zoveel politie gezien. Voor we in het centrum zijn ben ik al zeven keer gecontroleerd. Ook hier vragen ze telkens opnieuw of ik wel een groen polsbandje heb. Ik word er een beetje kriegel van en krijg de neiging om te reageren met de opmerking: ‘Hoe denk je dat ik helemaal tot hier gekomen ben?’ Maar security en beveiliging moet je over je heen laten komen; nooit zogenaamd grappige of cynische opmerkingen maken!

Dat beveiligers geen gevoel voor humor hebben blijkt weer eens als de koninklijke familie aan het pr-uurtje in Thorn begonnen is. Een kudde kleerkasten loopt om de hoofdpersonen heen en in veel gevallen staan ze er nog dichter op dan ik met mijn groothoeklens. Dat is anno 2011 kennelijk nodig, maar wat mij irriteert is dat die gasten zo bozig kijken. Het zou sfeerverhogend werken als zij ook doen alsof het een feestje is. En ze lopen zo breed dat het in de smalle straatjes bijna ondoenlijk is om snel met de camera tussen de prinsen en prinsessen door te lopen. Vooral, omdat die bodyguards pas wijken als je zeven keer gevraagd hebt of je er alstublieft even langs mag.

Maar verder is het één groot feest! Vanaf het moment dat we goed en wel bezig zijn is er bij mij van zenuwen geen sprake meer. Ik voel me als een vis in het water. Natuurlijk laat de techniek ons nu niet in de steek. Het zonnetje schijnt en onze hoofdrolspelers stralen aan alle kanten uit dat ze er zin in hebben. Op geen enkel moment krijg ik het gevoel dat ik in de weg loop. Het lijkt er meer op dat wij er helemaal bij horen. Zodra de camera in de buurt is worden ze nog uitbundiger. En dus missen we niets. Het gebeurt voor mijn neus. Dit is pole position, eerste rang, koninklijke loge.

We lopen een kwartier uit, maar de tijd vliegt voorbij. Ik geniet van de dolenthousiaste mensen langs de route, van het plezier dat de royals lijken te beleven aan deze rondgang en vooral van mijn machtig mooie vak. Alles is raak. Dit zijn de klussen waarvoor ik cameraman ben geworden!

Volgens mij loop ik hier met een smile van oor tot oor. De camera is pas weer zwaar op het moment dat de blauwe bus met het koninklijk gezelschap Thorn verlaat. Dan voel ik dat het fysiek een pittig klusje was, maar de kick is groter. Iedereen blij. Dit is een van de dikkere krenten in mijn toch al rijkelijk gevulde, professionele pap. Als er ergens een intekenlijst is voor het volgend jaar dan hoor ik het graag.