Van de drie filmploegen die elkaar gisterenmiddag kruisten op Schiphol trokken wij waarschijnlijk de meeste aandacht. Anita Witzier kwam ongeveer tegelijkertijd met twee cameraploegen terug uit Griekenland en achter de douane maakte Joris Linssen opnamen voor zijn steengoede programma Hello Goodbye, maar wij arriveerden niet alleen met een berg apparatuur, we hadden ook vijf Spaanse zwerfhonden meegenomen. Zeker twee pups hadden van angst in hun bench gescheten. Dus wie ons niet zag of hoorde, moest het wel ruiken.
We waren in Spanje voor opnamen bij een asiel geweest en die mensen sturen regelmatig honden naar nieuwe baasjes in Nederland. Alleen moeten ze dan ook iemand hebben die bereid is om deze honden mee te nemen. Aanvankelijk was het plan om de reis van een paar pups te gebruiken in ons onderwerp, maar we hadden al zoveel mooi materiaal dat het niet nodig was om dit nog te filmen. Wel had de redactie al toegezegd dat wij een paar honden mee konden nemen. Dat werden er vijf.
Normaal gesproken probeer ik altijd te helpen waar mogelijk, zeker als we met een klein team op reis zijn. Dan is het prettig als iedereen ziet waar het werk is of waar een paar extra handjes gewenst zijn. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik op het vliegveld van Malaga mijn snor professioneel gedrukt heb. Ik deed alsof ik druk was met het bewaken van mijn camera. De geluidsman had hetzelfde plan. Hij rommelde met zijn mixer en de presentator bleef voortdurend druk met ons praten, waardoor de regisseur uiteindelijk Jacqueline in zijn handen kreeg gedrukt.
Jacqueline was een klein bang hondje dat de vlucht van Malaga naar Amsterdam als handbagage ging maken. Ze zat in principe in een Louis Vutton hondentas, maar langs de douane moest ze worden getild. Ik vreesde dat ze wel eens in paniek zou kunnen plassen. Dat dachten we allemaal. Ook onze arme regisseur.
Ja, je maakt wat mee als je bij de televisie werkt. Opeens ben je de rechtmatige begeleider van vijf honden. Twee grote benches waarin angstige straathonden zitten staan op jouw naam. Hun paspoorten krijg je in een enveloppe en of je ze even langs de grensbewaking van Nederland wil helpen. Daar wachten hun nieuwe baasjes. Tenminste, dat mag je hopen!
Het ging uiteindelijk redelijk eenvoudig. Onze vrienden van het Spaanse dierenasiel hadden hun zaken goed voor elkaar. Alles was tot in de puntjes voorbereid. De honden hielden zich zo rustig dat ze wel gedrogeerd leken. Ook daarover maakten wij grappen. Honden meegekregen met bolletjes drugs in hun holletjes. Dat was natuurlijk niet zo. Wel was Jacqueline zo stil dat we onderweg een paar keer gecontroleerd hebben of ze nog leefde.
Het duurde even voor de grote kisten met honden uiteindelijk werden afgeleverd bij de bagageband op Schiphol. De angst van onze vier hondjes was goed te ruiken en dreef bijna uit hun bench. Vervolgens deed de douanier van dienst nog even lastig. Hij begon uitvoerig uit te leggen dat het niet zo slim is om honden voor een ander mee te nemen, maar dat wisten wij ook wel.
Nadat de douanier om de paspoorten van de vijf honden had gevraagd nam hij een van de documenten ter hand. Hij wees op de naam ‘Hummer’, keek onze regisseur doordringend aan en stelde de listige strikvraag: ‘Welke hond is dat?’ Dat wist hij natuurlijk niet. We hadden geen flauw idee. Het enige hondje dat we aan de wetsdienaar konden voorstellen was immers Jacqueline. Ook de vraag ‘Wat zijn de honden waard?’ moest met een schouderophalend ‘Uh, het zijn straathonden…’ worden beantwoord.
Zie dan de lachspieren nog maar in toom te houden. Maar na anderhalf uur wachten op de bagage wilden we naar de klaarstaande taxi en dus mochten we de man niet verder frustreren. Dat zou alleen maar voor meer oponthoud zorgen.
De blikken van de cameraploeg ontwijkend, stamelde de regisseur nog ‘alle honden staan op mijn naam’ tegen de beambte. Hetgeen overigens niet klopte want de helft van de ‘zending’ stond op naam van presentator Rob K, maar deze was (wegens verplichtingen elders) al lang zonder levende have door de poort naar de vrijheid gelopen.
‘Deze zaak stinkt!’, wilde ik graag zeggen en ik had ook de neiging om te roepen dat hij Jacqueline mocht houden als hij niet ging opschieten, maar mensen van de marechaussee hebben (in functie) over het algemeen weinig gevoel voor humor. Op die plek kan je beter geen grappen maken.
Uiteindelijk kon onze regisseur, annex dierenvriend, zonder problemen de hondjes overdragen aan hun dolenthousiaste nieuwe eigenaren. Het bijzondere transport zorgt er in elk geval voor dat wij deze reis nooit zullen vergeten.
hoofdverdachte Edwin V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.