vet!

Met een plof en een biertje land ik in de luie stoel die voor dit soort gelegenheden op ons balkon staat. Het is een zwoele zomeravond en het was het dagje wel. Ik heb mijn schoenen uitgetrapt, de lange broek verwisseld voor een korte en mijn polo bij de vuile was gegooid. Even bijkomen. Kijken naar de nacht die valt. Luisteren naar de krekels, de vogels en een kikker in de sloot. Nog twee slokken van het bier waar Limburg trots op is en ik ben er weer.

Vanmorgen, nadat ik de kinderen had gedropt op school en het kinderdagverblijf, Twitterde ik dat boswachters altijd hout voor de kachel hebben, bankiers soms wat extra geld meenemen en dat wij camera- en geluidsmensen op onze beurt heel mooi de schoolmusicals van onze kinderen in beeld kunnen brengen. Het leverde een hoop aardige reacties op, maar mijn bericht was wel ietwat voorbarig. Zo ontdekte ik niet veel later in de bloedhete aula van de Julianaschool in Nieuwegein.

In de hoedanigheid van regisseur keek ik naar de generale repetitie van ‘Vet!’, de basisschoolversie van Grease. In de ochtend speelde groep 8 een voorstelling op school voor opa’s en oma’s. Vanavond was de officiële uitvoering voor alle ouders in de theaterzaal van een grotere school in Nieuwegein.

Met het draaiboek op schoot ontdekte ik achter in de zaal dat het een knap lastig klusje zou worden. Elke leerling had minimaal één regel tekst. Het waren vooral veel korte, losse zinnetjes, zodat iedereen het gemakkelijk kon onthouden. Voor de videoregistratie leek het haast onbegonnen werk om de dialogen te volgen en toch een beetje heen en weer te schakelen. Zeker zonder repetitie of doorloop. Om over het geluid nog maar te zwijgen. Bij zo’n schoolmusical heeft lang niet iedereen een microfoon. Negentig procent was onversterkt.

Maar we hadden Ron beloofd om uit te pakken. Zijn dochter had een minimale bijrol in de musical en het leek hem leuk om dit voor haar klasgenootjes en de school te doen. Al was het maar om het gezicht van de meester te zien, op het moment dat hij de theaterzaal binnen stapte en ontdekte dat er vier serieuze camera’s stonden opgesteld. En toen had hij het regiewagentje buiten nog niet gezien. Het feit dat er een negen man sterke tv-ploeg was opgetrommeld maakte in ieder geval een diepe indruk op de leerkracht.

Hij was niet de enige die er licht nerveus van werd. Met knikkende knieën stapte ik vanavond, na de gebruikelijke pizza, aan boord van de regiewagen. Ik had de ploeg zo goed en zo kwaad als het kon geïnstrueerd. De cameraopstelling was niet helemaal ideaal en eigenlijk kwamen we nog een mannetje te kort, maar met drie bemande camera’s en een onbemand totaalshot konden we heel wat kanten op. Aan mij de taak om de boel in de juiste richting te sturen.

Het ging redelijk goed. Niet dat het al live op antenne had gekund, maar met hier en daar een knipje wordt het een keurige DVD. De kinderen van de Julianaschool mogen blij zijn dat ze bij de dochter van Ron in de klas zaten.

Voor mij zijn dit de momenten waarop ik ontdek dat ik best wat meer respect mag hebben voor de regisseurs waarmee ik werk. Ik leer hier ontzettend veel van en tot mijn grote genoegen had mijn vriend Jorrit het geluid van de intercom opgenomen, zodat ik binnenkort nog eens kan terug luisteren wat ik allemaal geroepen heb.

Moe maar voldaan zit ik nu op het balkon. Ik ga nog wel even douchen dadelijk, want waar echte regisseurs na afloop vaak direct weg zijn, heb ik geholpen met het oprollen van alle kabels. Dat is op een avond als deze een behoorlijke zweetklus. Ik moet sowieso naar binnen, want muggen prikken me lek. Het is bedtijd bovendien. Misschien kan ik nog even doordromen over mijn nieuwe carrière als regisseur.

En morgen ben ik weer gewoon cameraman. Da’s ook vet!