laatste schooldag

Donderdag was het al de laatste schooldag voor Art. In anderhalve maand heeft meneer zes weken vakantie verdiend. Net als alle andere leerlingen van Basisschool Apollo 11 heeft ook ons kleine mannetje op traditionele wijze ‘de overstap’ gemaakt naar de klas voor het volgend schooljaar. Ik stond als trotse vader, gewapend met mijn fotocamera, achter het hek van de speelplaats toe te kijken en zag welke enorme sprongen mijn zoon de afgelopen weken heeft gemaakt. Onze kleuter gaat als een raketje. De ruimtevaartnaam van de school is wat dat betreft zo gek nog niet.

Half mei liet ik een huilend kind achter bij Juf Saskia of Juf Marleen en verliet zelf snotterend het lokaal. Nu zoekt hij ’s ochtends vrolijk zijn stoeltje op, kan hij dus zijn naam al lezen, krijg ik een veel te natte zoen en kan ik probleemloos vertrekken. Thuis zingt hij nieuwe liedjes, gebruikt hij woorden die wij hem niet geleerd hebben en opeens beginnen zijn kunstwerken ergens op te lijken. Het is in elk geval meer dan zomaar gekriebel.

Toen ik de vorige week een grote Duplo garage had gebouwd zei Art opeens: ‘Die is super vet cool gaaf, papa!!!’ En hij had natuurlijk gelijk. Gisteren mocht hij een roos overhandigen aan Juf Marleen als dank voor alles, de afgelopen twee maanden. De Juf vroeg aan Art: ‘Waar is die mooie roos voor?’ Waarop Art gevat antwoordde: ‘Voor in de vaas!’ En hij had natuurlijk gelijk.

Op het schoolplein had Art mij snel geschoten. Hij zwaaide uitbundig en maakte geen enkele aanstalten om naar me toe te komen. Dat had ik eerlijk gezegd wel verwacht. Ik had zelfs rekening gehouden met een klein drama, maar hij vond het reuze interessant bij Faye, Lotte, Gijs, Floor, Frederique en de juffen.

Na schooltijd ging meneer naar zijn allereerste echte kinderfeestje. Zonder problemen gaf hij de mama van Gijs een hand. Hij zwaaide nog een keer, hield de tas waarin het cadeautje zat stevig vast en liep gezellig mee met de vriendjes uit zijn klas. Pas om half zeven kwam hij weer thuis. Opgewekt en vrolijk.

Anderhalve maand geleden was het los laten nog een pijnlijk iets voor ons allebei, nu gaat het schijnbaar gemakkelijk.

Sinds Art naar school gaat word ik weer bijna dagelijks geconfronteerd met het sfeertje in zo’n kleuterklas, de geur van linoleum en bordkrijtstof, komen ook mijn eigen kinderherinneringen weer boven. Ik zat op kleuterschool ‘t Woelhuis in Geleen-Zuid. Vond er in het begin ook niet zo heel veel aan. Verder zijn het vooral flarden of losse beelden die ik nog kan oproepen. Het is inmiddels al 35 jaar geleden.

Een laatste schooldag op de kleuterschool kan ik me niet voor de geest halen, wel de allereerste. Voor zover ik me kan herinneren was het een drama. Mijn moeder vertelde laatst nog dat ik halverwege de ochtend naar huis gelopen ben en zeer zelfverzekerd vertelde dat ik niet meer terug hoefde, omdat ik alles al wist. Ik wilde liever op mijn kamertje spelen. Het zou zomaar waar kunnen zijn. Art wil na een dag in de drukke schoolklas ook het liefst even alleen zijn.

Afijn.

Heel bijzonder is dat ik deze week via mijn ouders, van mijn oude kleuterjuf uit 1976, drie foto’s kreeg toegestuurd. Ik heb geen idee of het toeval is en dat Juffrouw Edith gewoon haar kast aan het uitruimen was, of dat zij weet dat ik inmiddels een zoon van vier heb. Zou kunnen. Dat zij na al die jaren überhaupt nog weet dat ik het ben roept bij mij nog meer vragen op. Het zal toch niet dat ik het irritantste kleutertje van dat jaar was? Zo te zien op de foto’s niet.

Ik heb mijn allereerste Juf een bedankbriefje gestuurd en hoop stiekem nog antwoord te krijgen op mijn vragen. Ondertussen is het zo leuk om die oude zwartwitfoto’s te bestuderen. Het versterkt de herinneringen. Voor het eerst zie ik ook gelijkenissen met mijn zoon. Ik ben blij dat hij zo op zijn mooie moeder lijkt, maar het is er absoluut ook eentje van mij.

En nu is het zomervakantie!