stormsschade

'Dit is een overval. Handen omhoog of ik schiet!'

Je zou denken dat de receptie van elke Nederlandse instantie inmiddels is voorbereid op een televisieploeg die met draaiende camera binnen Stormst. Ik ben in elk geval verbaasd dat de dames en heren van dit kantoor perplex voor zich uit blijven staren als wij binnen vallen. Ze komen niet veel verder dan: 'U mag hier niet filmen!'

Ik moet lachen. Het is toch alsof een baliemedewerker tegen de bivakmuts zegt: 'U mag geen bank overvallen!' Maar eerlijk gezegd weet ik ook niet precies hoe nu verder. Ik doe dit niet zo vaak.

'De camera moet uit', zegt de deurpost in blauwe spencer zo streng mogelijk. Zijn stem slaat over. Hij is als een dappere bankdirecteur die roept: 'Je mag hier geen wapens gebruiken!'

Koekkoek. Natuurlijk blijft de camera draaien, ook al doe ik na een poosje alsof ik ben gestopt met filmen. Ik kijk niet meer in de viewer, maar het audio nemen we gewoon op en zo'n half schuin shot kan in de montage best spannend zijn.

Vrij snel is de hoge pief die we nodig hebben opgetrommeld. Er is niet eens gebeld door de receptioniste. Zij zal de rest van de dag stoïcijns voor zich uit blijven staren. Het is de schrik. Nee, iemand anders heeft de opperambtenaar gewaarschuwd.

De macht van de camera is weer optimaal benut. Gebruikt of misbruikt, zo U wilt. Wij hebben onze zin gekregen. Er wordt inmiddels geluisterd door de man die een antwoord kan geven op onze vraag. Dat is, ondanks herhaald proberen, zonder camera niet gelukt. Wat dat betreft is de methode Breekijzer buitengewoon effectief. Nog steeds.

De ambtenaar wil wel praten, maar zonder camera. Begrijpelijk, maar het is niet zo slim om de filmploeg gewoon in de centrale hal te laten wachten. De camera blijft immers snorren zolang de zendermicrofoon binnen bereik is. Natuurlijk zijn de rode lampjes uitgeschakeld en zelfs de zoeker staat op zwart. Je moet echt verstand van camera’s hebben wil je nog kunnen zien dat hij loopt.

Zo spannend als het net was, zo saai is deze overval nu. De betrokkenen zijn in gesprek in een aparte ruimte en wij wachten geduldig af. De regisseur kan stiekem meeluisteren en doet dat ook, maar opeens gaat hij moeilijk kijken. Hij slaat de handen voor zijn ogen en roept: ‘Ohw, neeeeej!’

Deze zaak is al lang geleden keurig opgelost. Blijkt nu. Alleen was niemand daarvan op de hoogte. Dat is een lang verhaal, maar er is geen enkele reden meer om hier met zoveel bombarie binnen te vallen en op hoge poten ons gelijk te komen halen. De redactie had dit alleen kunnen weten als ze bij deze instantie hadden geïnformeerd, maar er is gekozen voor de overvalstrategie. Die levert over het algemeen spannende televisie op, behalve deze ene keer. Het verhaal is in duigen. Alle opnamen kunnen regelrecht de prullenbak in.

We doen ons uiterste best om weer aardig gevonden te worden door de vriendelijke mensen die we zojuist overvallen hebben. We schudden handen, lachen, bedanken voor de moeite, zwaaien en druipen met de staart tussen de benen af.

Het voelt toch een beetje alsof je een hoodie en een bivakmuts bent gaan kopen, een vluchtauto hebt gestolen, dagen bezig was met het oppoetsen van je wapen en dat je vervolgens een bankkantoor binnen stapt waar ze geen kasfunctie en dus geen geld meer hebben.

Foutje, bedankt!