Lieve André

Lieve André,

Hierbij wil ik mijn welgemeende excuses aanbieden voor het feit dat ik wel eens ietwat lacherig heb gedaan over jou en je walsmuziek.

Ergens eind jaren ’80 of begin ’90 ben ik eens in de Geleense Hanenhof bij een van jouw Carnavalsconcerten geweest. Toen had je net een eigen orkest. Dat was een geweldige avond. Ook vond ik de Second Waltz geweldig en ik was in 1995 toevallig voor werk bij de Champions League wedstrijd Ajax – Bayern, waar jij in de rust voor die unieke live commercial speelde. Dat was allemaal top en sfeerverhogend, maar daarna werd het mij een beetje teveel TROS en ben ik afgehaakt. Ik heb me laten afleiden door het Ivo Niehe syndroom. Als die zegt dat iets goed is, word ik argwanend.

We zijn elkaar nog eens tegen gekomen in de pitbox van Jos Verstappen op het circuit van Suzuka. Het zal in 2001 geweest zijn. Jij was in Japan voor een paar concerten en vertelde dat je op reis was met een gezelschap van ongeveer 100 man. Ik wist niet wat ik hoorde, maar heb me op dat moment onvoldoende gerealiseerd dat je behoorlijk wat in je mars moet hebben om dat allemaal voor elkaar te krijgen.

Wellicht heb ik te Nederlands gedacht. Wie hier zijn kop boven het maaiveld uitsteekt wordt niet serieus genomen. Wij kunnen niet zo goed overweg met echte helden. Over Hollandse wereldsterren doen wij al snel een beetje minachtend. Ik moet bekennen dat ik daar soms aan meegedaan heb.

Half juli, vlak voor de zomervakantie, zijn mijn ogen geopend. Ik mocht een camera bedienen tijdens de registratie van de concerten in Maastricht. Over het concert zelf kan ik kort zijn. Dat was een geweldige show. Het publiek ging helemaal uit zijn plaat. Op het ene moment stonden de mensen op de tafels van de terrassen aan het Vrijthof en twee minuten later zaten ze snotterend en aandachtig te luisteren. En dat waren heus niet alleen Limburgers. Ik zag mensen uit Engeland, Amerika, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en Duitsland die allemaal speciaal waren overgekomen om dit spektakel mee te maken.

Langzaam viel bij mij het kwartje. Ik ben het een beetje gaan begrijpen. Als klein tandwieltje in het gigantische raderwerk van Circus Rieu zag ik de grootsheid waarmee alles wordt aangepakt. Neem alleen al het aantal van achtentwintig (28!) camera’s dat gebruikt werd voor de registratie. Een heel serieus aantal. Naast een geschakelde versie zijn voor de montage àlle camera’s los opgenomen. Twee avonden. Drie cameracranes (waaronder de gigantische Cascade) en twee Steadicams vlogen over het plein. Er waren alleen al 6 publiekscamera’s die zochten naar pure emotie. En over die lach en traan heb jij een hele filosofie. De reactie van het publiek op de concerten maakt dat de kijker iets gaat voelen van de sfeer. Zo is er nagedacht over elk shot dat uiteindelijk te zien is in bioscopen over de hele wereld, bij tv uitzendingen of op de DVD.

Als televisiecameraman ben ik gewend dat op alles beknibbeld moet worden. Jij denkt groot en bespaart juist niet op zaken waar het eindproduct beter van wordt. Dat kan alleen, omdat jij als artiest zelf bereid bent om een serieus deel van de potentiële winst te investeren in het product. Daar waar anderen snel willen cashen zit hier de lol in het uitbouwen van een gigantisch wereldwijd imperium. En je houdt alles in eigen hand. De registratie wordt bijvoorbeeld geproduceerd door André Rieu Studio’s BV. Dat is natuurlijk ontzettend slim.

Om een ander simpel voorbeeld te geven: de catering was top! Daar waar in Omroepland zelfs de lokale Chinees nog wordt afgeknepen, stond hier een exclusief cateringbedrijf voor een paar honderd mensen. Geen goedkope vette schnitzel, maar zalm en biefstukjes. Allemaal onder het motto: Wie goed voor zijn mensen zorgt krijgt daar een extra gedreven ploeg voor terug en mag vervolgens altijd iets extra’s vragen als het nodig is.

Het is duidelijk dat jij goed voor je mensen zorgt, zolang zij zich voor de volle 200% inzetten voor het product André Rieu. Je wil alleen de beste en gemotiveerde mensen om je heen. Mensen die passen in het concept en bij de familie. Dat is iets wat je in deze mate niet vaak ziet. Deze passie, bevlogenheid, gedrevenheid en ook de zelfverzekerdheid. Het deed me denken aan mannen als Michael Schumacher en Lance Armstrong. Die ijzeren wil om de allerbeste te zijn en te blijven. Dan moet je soms ook lastig, veeleisend en extreem kritisch zijn, maar het resultaat is er uiteindelijk naar.

André, het spijt me dat ik me onlangs pas realiseerde dat jij de Mick Jagger van de klassieke muziek bent. 

Met vriendelijke groet,

Rein zelf