Bavaria City Race

Het was een geslaagde dag. Een feest om weer eens te werken met Olav en Allard en mijn oude maatjes Marco, Robin, Frank, Michael, Wil en Elgar van RTL GP. Leuk om voor het eerst in lange tijd even te mogen snuffelen aan Jack Plooij. Ik zag Ho Pin Tung in de verte, kreeg een vette knipoog van Robert Doornbos en kon live aanschouwen dat mijn vriendje Frits van Eldik hard in actie was. Met Arjan en Peter heb ik lekker gewerkt. Ik mag niet klagen.

Maar tot u spreekt een verwend mannetje. Verpest, mag je ook zeggen. Altijd vooraan staan. Nooit een kaartje kopen. Niet in de rij, vaak als laatste binnen komen, als eerste weer weg wezen en daar dan ook nog riant voor betaald krijgen. Of het nou een voetbalwedstrijd is, een popconcert of een nieuwsgebeurtenis; de cameraman staat altijd op poleposition.

Dus voor ik verder ga met dit verhaal over de Bavaria City Race moet ik eerst opbiechten dat ik voor het eerst een Formule1 auto zag op het circuit van Indianapolis. Ik keek over de schouder van de deskundige Olav Mol, die mij een exclusieve rondleiding gaf door de pits en werd dat weekend verder bijgestaan door kenners als Frits van Eldik, Rick Winkelman, Jack Plooij en Jos Verstappen zelf.

Dat is natuurlijk even een heel ander begin dan de meneer die afgelopen zondagmorgen tussen zes en zeven met een klapstoel op het Rotterdamse Hofplein is gaan zitten. Die hoorde een kleine tien uur later eindelijk het geluid van een (reeds verouderde) Ferrari en zag Marc Gene even later drie laffe rondjes draaien.

Ik ben dus bedorven. Iemand die geen groot autosportliefhebber van origine is, maar die wel vijftig weekenden, met een rode pas, los door de pits heeft mogen wandelen. Waarschijnlijk kijk ik met andere ogen naar de demonstraties in de Rotterdamse straten dan Mien uit Assen of Henk en Ingrid.

Het duurde mij allemaal net iets te lang. Er zat teveel tijd tussen de voorbij razende bolides en met name de Formule1 auto’s deden niet of nauwelijks hun best om het publiek te vermaken. De show kwam van Robert Doornbos in een Superleague Formula auto en de gebroeders Coronel die voor veel rook en verbrand rubber zorgden. Verder was het vooral een parade van dure auto’s. 

Ik geloof ook niet dat er 600.000 bezoekers waren. De pers neemt dit soort berichten tegenwoordig klakkeloos over, maar als het parkoers 2,5 kilometer lang is en er links en rechts mensen staan, dan heb je het over 5000 meter. Een simpele rekensom zegt dan dat op elke meter 120 mensen zouden moeten staan. Amahoela.

Het was gezellig druk. De sfeer was goed en ik denk dat veel freaks hebben genoten. Je staat er met je neus bovenop en het kost niks, maar die Bavaria City Race is qua beleving totaal niet te vergelijken met een echte grandprix. Alleen al het geluid van de start van twintig Formule 1 bolides is goed voor kippenvel. Of je houdt van die sport of niet. Een race is ook heel wat anders dan een Ferrari die drie keer voorbij slakt en dan moet stoppen, omdat de rijder zo snugger was om bij een burnout de vangrails te raken.

Ja, ik ben verziekt. Maar toch wil ik de organisatie adviseren om bij een volgende gelegenheid op het Hofplein een paar artiesten op te laten treden en om daar op zijn minst een paar grote schermen op te hangen. En de autosportliefhebber zou ik de tip willen meegeven eens naar een evenement op Zandvoort te gaan of kaartjes te kopen voor de GP van België. Daar word je pas vrolijk van. Zo’n cityrace is pas echt leuk als er serieus geracet wordt en dat kan niet zomaar. Veiligheidsgedoe natuurlijk.

Ik ben dus ietwat kritisch, wat niet weg neemt dat ik een ontzettend leuk weekend achter de rug heb. Ik heb gelachen en genoten. Het was een ware reünie en ik heb me in het bijzijn van al die autosportvriendjes gerealiseerd dat de periode waarin ik Formule 1 mocht filmen een ontzettend goede tijd was.

(Voor wie mee wil doen met het ophalen van vrolijke oude herinneringen... hier, hier, hier, hier, hier en hier.)