Indianapolis 2005

Hilversum. Op zondag 19 juni 2005 was ik in Indianapolis getuige van de meest onwaarschijnlijke gebeurtenis uit de recente geschiedenis van de Formule 1. Een legendarische grandprix met maar zes deelnemers, omdat alle overige coureurs niet konden racen vanwege onbetrouwbare Michelinbanden. Autosportliefhebbers zullen zich deze controversiële dag nog lang heugen. Deze week, twee jaar geleden.
Journalist Nando Boers heeft er een boek over geschreven. Nachtmerrie in Indianapolis (de dag waarop Formule 1 zijn ziel verloor) is een goede reconstructie van de bizarre ontwikkelingen op en rond Indianapolis Motor Speedway. Ik mis alleen het verhaal van een uniek interview dat Paul Stoddart, de teambaas van Minardi, nog tijdens de race gaf aan de Nederlandse televisie.
Misschien kan ik mijn eigen hoofdstuk toevoegen.

De race is aan de gang. Zes auto's op de baan. Michael Schumacher voorop, gevolgd door Barrichello, Monteiro, Karthikeyan, Albers en Friesacher. Er is net een pitstop geweest van Christijan Albers. Die ging niet helemaal goed, want er waren problemen met de versnellingsbak.
Ik sta met mijn camera in de pitbox van Minardi. De pitstop heb ik gefilmd, net als alle hektiek in de garage vlak voor de start. Ik blijf in de buurt voor het geval er iets gebeurt dat door de regie van de raceregistratie wordt gemist. Op mijn rechter oor hoor ik het commentaar van Olav Mol. Pitreporter Jack Plooij is met zijn zender verderop in het paddock. Hij is druk met het interviewen van rijders en teambazen.
Paul Stoddart verlaat het tentje aan de pitwall. Hij stapt met grote passen door de garage, haalt een pakje sigaretten uit zijn borstzak en loopt mij bijna omver. De man is boos, dat zie je aan alles. Wat er op de baan gebeurt kan hem blijkbaar niet veel meer schelen, hij is toe aan een peuk.
Ik loop achter de teambaas aan en roep over de portofoon mijn collega Jack. Die staat verderop en maakt aan de lopende band interviews met rijders en teambazen. In eerste instantie reageert de pitreporter van SBS6 niet. Halverwege de sigaret van Stoddart geeft Jack aan dat er genoeg gebeurt waar hij staat en bovendien heeft zijn zender slecht bereik in de buurt van de Minardi garage.
Daar staat de boze teambaas al lang niet meer. Hij leunt verderop in het paddock tegen een muur. Als een journalist iets aan hem vraagt gaat hij helemaal los. In niet mis te verstane bewoordingen geeft hij af op Colin Kolles van Jordan, op Jean Todt van Ferrari en op Max Mosely van de FIA. Ook Bernie Ecclestone kan de pot op. Ik ben er van overtuigd dat hier een interessant verhaal te halen valt, maar de sigaret is bijna op. Ik neem aan dat de baas van Minardi dan terug gaat naar het tentje met monitoren op de pitwall. Daar is hij voor ons onbereikbaar.
Nogmaals roep ik Jack. Nu is hij wel bereid deze kant op te komen. Dat duurt hier ongeveer twee minuten. Stoddart maakt aanstalten om weg te lopen. Ik vraag hem of hij even wil wachten voor de Nederlandse televisie. Hij is zelfs bereid om een stukje met me mee te lopen in de richting van Jack, daar waar het bereik van onze zender ook beter is. Ondertussen steekt hij een nieuwe sigaret in brand.
Olav maakt gelijk ruimte in zijn verhaal als hij hoort dat Jack bij Paul Stoddart staat. Dan begint een interview dat ik mijn leven niet zal vergeten. In eerste instantie is het een gewoon gesprek met een kwade man. Hij doet enorm zijn best het netjes te houden. In Engeland, Amerika en Australië is schelden op televisie 'not done'.
Het audio is rechtstreeks op de Nederlandse televisie te horen. Voor de zekerheid draai ik mee, zodat het interview later in een samenvatting of jaaroverzicht ook met beeld gebruikt kan worden.
Paul Stoddart noemt de race een 'farce'. Hij baalt er van dat Ferrari en vooral Jordan zich niet hebben gehouden aan een afspraak om allemaal niet te starten en op die manier de FIA onder druk te zetten. Zijn collega Kolles heeft het seizoen van Minardi om zeep geholpen, omdat aan het eind van de middag het puntenverschil tussen Jordan en Minardi onoverbrugbaar zal zijn. De laatste strijd die het kleine team nog heeft is dan een gelopen race.
Er valt een korte stilte. Jack Plooij vraagt wat er aan de hand is. Stoddart legt uit dat hij zich moet inhouden. 'Ik zou bijna gaan schelden.'
'Dat is voor ons station geen enkel probleem', legt Jack uit. Dan gaat de doorgaans vriendelijke Australiër helemaal uit zijn dak.
'This is no race!' Roept hij in de microfoon. 'This is fuckin' bullshit!!!' Wat hij daarna allemaal gezegd heeft kan ik me niet woord voor woord herinneren, maar het is duidelijk dat de man het helemaal klaar is met het politieke spel dat Formule 1 heet. Een keer grijpt hij zelfs de microfoon om deze even naar zich toe te trekken. De interviewer hoeft niet veel te doen voor dit stuk prachtige televisie. Het is alleen de vraag hoe je het na afloop moet samenvatten en vertalen.

Nog geen tien minuten later, Stoddart zit inmiddels weer op zijn plek, komen buitenlandse collega's aan Jack en mij vragen of het waar is dat de Minardibaas op de Nederlandse televisie heeft gescholden. Iedereen is benieuwd naar zijn letterlijke bewoordingen.

De tape met dit gesprek is afgestaan aan Bernie Ecclestone, die al het ruwe materiaal, dat geschoten wordt bij de Formule 1, na afloop van de race opeist. In het gigantische FOM archief is het beeld en geluid van dit emotionele interview terug te vinden. Ergens in een kast in Hilversum staat een kopie. Die heb ik vandaag stiekem nog eens bekeken.