vakmanschap

Deze week hadden wij een schilder, de timmerman en verschillende tuinmannen over de vloer. Zij maakten offertes voor wat eenvoudige werkzaamheden die al bijna zes jaar wachten op een linker èn een rechter hand. De tarieven van de heren deden mij zowat van mijn stoel lazeren. Kennelijk is het helemaal niet gek om tussen de vijfenveertig en zestig euro te rekenen voor een uurtje handenarbeid.

Kijk, ik kan niks. Twee linker handen. Dat is simpel. Klagen over wat ze in Omroepland betalen voor een cameraman heeft dan ook weinig zin. Elk dreigement is een loze belofte. Ik stop er toch niet mee. En er zijn nou eenmaal teveel anderen die ook niets kunnen, behalve een beetje filmen. Dat komt dus nooit meer goed.

Nee, ik wil het even hebben over de geluidsmensen waarmee ik werk. Stuk voor stuk hartstikke handige jongens. Die kunnen alles. Menig klusprogramma komt binnen de tijd af, omdat de geluidsman zijn hengel even verruilt voor een verfroller, decoupeerzaag of accuboormachine. Als de oldtimer, die dienst doet als rode draad in een programma, het ergens in de polder begeeft, wachten televisiemakers nooit op de ANWB, maar duikt de geluidsman snel onder de motorkap. Meestal met het gewenste resultaat. En als ergens de stoppen er uit vliegen, dan zorgt een echte geluidsman voor nieuwe zekeringen.

Ze fiksen computers van reddeloze redacteuren, laten klokken die al jaren stil staan weer lopen, repareren terloops op hol geslagen rookmelders en solderen bijna alles wat los of vast zit. Maar als je hoort wat die gasten krijgen voor hun onmisbare bijdrage aan televisieprogramma's, dan springen de tranen spontaan in je ogen. Het gemiddelde tarief van een geluidsman in Omroepland ligt rond de zevenentwintig euro per uur. En dan lopen er nog randdebielen rond die daar serieus over willen onderhandelen. Een cameraman krijgt voor een beetje moeilijk kijken al gauw per uur een tientje meer.

Die vijf, zes, zevenendertig euro is ook te weinig, maar daarover zouden we het nu even niet hebben. Dit gaat over de schandalig lage fooi die geluidsmensen krijgen voor dagen die net zo lang duren als de dagen van vorstelijk betaalde BN-ers, stinkend rijke producenten, dure regisseurs en de beter betaalde cameramannen.

Mijns inziens is televisiemaken teamwerk en als het goed is levert ieder een even belangrijke bijdrage. De regisseur, de presentator, de producer, een cameraman en ook de geluidsman. Soms kan het super belangrijk zijn dat iemand even snel de dubbel geparkeerde auto aan de kant zet, op een ander moment is een shot van essentieel belang, dan een geluidje, een tekst, een overgang, een attribuut, een vraag of het neerzetten van een lamp. En handige geluidsmannen zijn multifunctioneel. Zo figureren ze als arrestant, dan maken ze mooi geluid, verplaatsen ze een statief, halen ze een verse accu of lenen ze hun schouder uit aan een snikkend B-sterretje. En even later schilderen ze een kinderkamertje. Bij wijze van spreken.

Natuurlijk heb je prutsers die niet veel meer doen dan shagjes rollen, maar die kom ik gelukkig niet al te vaak tegen.

Echte geluidsmannen kunnen volgens mij dan ook zo aan de slag als timmerman, loodgieter, tuinman, automonteur, chef kok, stukadoor, marinier, pianist, fotograaf, elektricien of psycholoog. Dus vraag ik me met enige regelmaat af waarom ze dat niet massaal doen.    

Waarschijnlijk, omdat het zo leuk is om te werken met al die gekke cameramannen, verslaggevers en regisseurs in Omroepland. Leedvermaak. Het is ook goed voor het ego om te werken met mensen die echt helemaal niks kunnen.