het limburgse land

Om kwart voor vijf ging de wekker. Op dat moment vervloekte ik mijn leventje behoorlijk. Leuk hoor die onregelmatigheid, de variatie aan klussen en al die verschillende locaties. Geeuw! Een klein half uur later zat ik al in de auto, op weg naar het zuiden. In het donker stuurde ik naar Zuid Limburg. Ik tankte tussen de vroege truckers bij De Lucht en nam nog een bekertje koffie met de stukadoors, installateurs en ander bouwvolk bij ’t Haasje. Een lul in een zwarte Audio haalde even het bloed onder mijn afgekloven nagels vandaan door me bijna van de weg af te snijden.

Maar toen ik om kwart voor acht de zon langzaam zag opkomen bij Margraten was alles goed. Het prachtig rode licht dat door de ochtendnevel over een grote kruidenkwekerij scheen maakte de cameraman in mij wakker. En ik kon gelijk aan de slag.

Het L1 programma Het Limburgs Land is een klus die elke cameraman wel op zijn CV wil zetten. Lekker buiten filmen, op de mooiste plekjes in Limburg en iets opsteken over pure producten van het land en de mensen die hier gepassioneerd mee bezig zijn. De vorige week waren we bij een loonbedrijf in Heythuysen en nu dus bij een zogenaamde herborist. Iemand die alles weet van kruiden.

Elk shot was raak. Dat was overigens niet zo zeer mijn verdienste, maar meer de mazzel van het mooie licht en een fotogenieke locatie. Wie sjoon oos Limburg is. Zeker toen we een stuk gingen wandelen in de buurt van Wijlre. Daar waar het bier waar Limburg trots op is vandaan komt. In de berm van een typisch Limburgse holle weg vonden we allerlei zeldzame, eetbare en zeer giftige plantjes. Het werd een wandeling waardoor je heel anders naar het onkruid om je heen gaat kijken. We kwamen langs een verse dassenburcht en zagen de stoomtrein van het Miljoenenlijntje, maar liepen verder omdat we al genoeg ingrediënten voor ons programma hadden.

In mijn hoofd het Rowwen Heze lied vur Limburg: ‘De moeiste weg van deze werld,
leupt in t zuiden dor 'n veld.’

Onze gids verzamelde allerlei lekkers dat we vervolgens meenamen naar de Eyserhalte in Eys, waar een kok er een salade van maakte zoals je nog nooit een salade geproefd hebt. Leuk om te filmen, maar nog beter toen de camera weer op de grond stond en ik zelf een hapje mocht nemen. Jammer dat geur en smaaktelevisie nog niet bestaan. Toch vrees ik dat we ook zonder deze dimensies een boeiende aflevering hebben opgenomen.

Ik reed op de terugweg nog even langs een plaatselijk bakkertje en kocht een klein vlaaitje dat ik oppeuzelde voor ik weer op de A2 naar het noorden zat.

Die Eyserhalte is overigens een absolute aanrader. Daar moet je verplicht langs als je in de buurt bent.