De basisschool, waar ik mijn zoon in april voor het eerst naartoe bracht, is inmiddels met de grond gelijk gemaakt. Niet door mijn zoon van vier overigens, maar door een professioneel sloopbedrijf. Op deze plek komt een nieuw schoolgebouw en vanmorgen heeft wethouder Kreijkamp in alle vroegte de eerste paal geslagen.
Om kwart over acht stonden alle leerlingen van Apollo11 met hun voetjes in het natte gras, te kijken naar een grote kraan in de bouwput. Papa’s en mama’s die niet hoefden te werken stonden achter het hek. De juffen hielden de boel goed in de gaten. Ondertussen trok onze wethouder een witte stofjas en hagelwitte laarsjes van de aannemer aan.
Ik vond het vooral mooi om te zien hoe mijn zoon in een paar maanden is gegroeid. Van een zielig hoopje verdriet, dat niet naar school wilde, tot een waardige kleuter die keurig het handje van zijn maatje vast houdt en (nog) netjes doet wat de juf hem vraagt. Van een afstandje kon ik dat mooi observeren.
Art vond het super interessant om bij deze historische gebeurtenis aanwezig te zijn. In de klas hebben ze de afgelopen week een kiezelsteen mogen beschilderen die vanmorgen in het beton van de eerste paal is gestort. Daar zien we nooit meer iets van, maar het fundament van die nieuwe school is straks dus ook een klein beetje van mijn zoon. En daar is papa best trots op.
Alleen was het jammer dat de kinderen, waarvoor de school gebouwd wordt, uiteindelijk niet konden zien hoe de wethouder in de heipaalboorhijskraan klom en de symbolische handeling verrichte. Hij deed het zelf, zonder enige hulp van de kinderen. Het publiek stond aan de verkeerde kant, zodat de wethouder waarschijnlijk alleen op de foto van het plaatselijke sufferdje staat. Ook had niemand nagedacht over een deugdelijke audio-installatie waardoor de korte toespraken onverstaanbaar waren. Voor de kinderen was er verder niks. Nog geen glaasje ranja. Het duurde een half uurtje.
Toch vond mijn zoon het ontzettend jammer dat het feest al afgelopen was. Hij liep vervolgens keurig aan de hand van een juf terug naar het noodgebouw. Hier en daar maakte hij een vrolijk huppeltje.
Het deed mij beseffen dat ik zo’n verwende volwassene ben geworden die zich stoort aan de knullige organisatie van dit soort gebeurtenissen. Kinderen zijn veel flexibeler. Die reageren gewoon enthousiast. Mijn zoon had het zelfs over ‘een avontuur’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.