stop de tijd

Dit is volgens mij hèt moment om de batterijen uit alle klokken en horloges te halen. Zet de deur van de vrieskist maar open om de situatie zoals hij nu is te bevriezen. Een foto maken met een eeuwig durende sluitertijd. Wat mij betreft mag de regisseur nu een que geven voor zo’n tergend trage live slow motion.

Art wordt vier, Imme over een paar maanden alweer twee. Binnenkort fietsen we niet alleen twee keer in de week naar het kinderdagverblijf, maar ook elke dag langs de basisschool. Dat is een stap waar zoonlief inmiddels wel aan toe is, maar ik betwijfel of papa er klaar voor is.

Los van de logistiek, waar ik me in onze Vinexwijk terecht zorgen over maak, is vooral het grote loslaten een ding. Straks leert hij woorden die ik al vier jaar lang angstvallig probeer te vermijden. Dan hoort hij van tv kanalen en programma's waar onze afstandsbediening zorgvuldig voorbij zapt. Hij ontdekt binnen de kortste keren allerlei mierzoete lekkernijen en zal niet langer tevreden zijn met een droge soepstengel of zo'n verantwoorde rijstwafel. Om over alle risico's die hij gaat nemen om erbij te horen, nog maar te zwijgen. Ik zet de verbanddoos alvast klaar. En hij gaat tot overmaat van ramp zijn eigen vriendjes kiezen, waarna wij de daarbij horende ouders voor lief moeten nemen.

Stop de tijd en laat me nog even tutten op de vierkante meter. Ik wil niet concurreren met een juf of meester die straks wel op alle vragen een antwoord heeft.

Ik wil niet zeuren en het hoort erbij, maar nu nog even niet. Dus laat mij alsjeblieft heel even sentimenteel doen, alstublieft.

Lieve Art blijf klein, blijf klein!

Ik wil nog honderd jaar je papa zijn.  

En dat zal ik altijd wel blijven,

maar het is vast anders als jij ook kan lezen en schrijven.

Wanneer jij meer en meer op eigen benen gaat staan,

is het met mijn heldenstatus snel gedaan.

Zoals je nu bent wil ik jou niet kwijt.

Dus help, help! Stop de tijd.