annuleren

‘Het is pas zeker dat je een klus doet als je in het busje zit!’ Of: ‘Je weet zeker dat je mee op reis gaat, zodra de deuren van het vliegtuig gesloten zijn.’ Twee enorme dooddoeners, maar tegelijkertijd waarheden als een koe. In Omroepland wordt heel wat toegezegd, beloofd en afgesproken, om het vervolgens fluitend weer terug te draaien. Hoe zeker een boeking ook lijkt, hij kan altijd nog geannuleerd worden. Als ergens de regel ‘afspraak is afspraak’ niet van toepassing is, dan is het wel in de televisie-industrie.

Omroepen, producenten en facilitaire bedrijven spreken niet voor niets met elkaar af dat tot op het allerlaatste moment geannuleerd mag worden. Freelancers hebben zich daarin te schikken. Take it or leave it.

Het is in onze branche gebruikelijk dat een opdrachtgever kosteloos mag afbellen tot 12 uur op de dag voorafgaand aan een klus. In sommige gevallen wordt een nòg latere deadline afgesproken. Als ze daarna annuleren mag je 75 procent van de overeengekomen dagprijs in rekening brengen, maar zelfs daar proberen de meeste opdrachtgevers onderuit te komen. Wie zich dan strikt en zakelijk opstelt wordt al gauw gezien als halsstarrig of niet flexibel. Meestal wordt gekeken of er iets geregeld kan worden.

Het zijn praktijken die ontstaan in een wereld waar de concurrentie moordend is en het werk leuk. Hoort erbij. Wie druk genoeg is vindt het niet zo erg als een opdracht op het laatste moment komt te vervallen, maar als het vaker gebeurt en er niets voor in de plaats komt is het wel vervelend. Persoonlijk vind ik het vooral irritant als ik er een (of meerdere) andere mooie aanbiedingen voor heb laten schieten. Daar kan die opdrachtgever niks aan doen, maar ik baal als ik weet dat ik iets anders (en soms zelfs iets leukers of een meer prestigieuze klus) had kunnen doen. In zo’n geval is thuis zitten wel vervelend.

Gelukkig komt het in mijn geval niet vaak voor. Afkloppen! Meestal kan ik zo’n vrij gekomen dag op het laatste moment toch nog invullen. Alleen mag ik dan niet meer klagen over het soort werk. Werk is werk. En soms is het nog grappig ook. Of ik ontdek, dankzij zo’n ‘lastminute boeking’, een nieuwe opdrachtgever.

En dan heb je nog het ‘vrijblijvende polsen’. Meestal gebeurt dat voor langlopende projecten of buitenlandse reizen. Dan word je lekker gemaakt door een planning, producent of regisseur, maar benaderen ze in eerste instantie meerdere kandidaten. Hoe zeer je ook rekening houdt met de mogelijkheid dat je uiteindelijk niet gekozen wordt; een afwijzing kan toch nog behoorlijk zuur zijn. Zo hoorde ik deze week dat ik dit jaar een van de mooiste zomerklussen misloop, omdat de opdrachtgever in al zijn wijsheid heeft besloten om met een andere cameraman in zee te gaan.

Daar ben ik goed ziek van, maar veel tijd om te balen had ik niet. Een half uur later werd ik gebeld voor een droomklus. Een project dat behoort tot mijn lang gekoesterde verlangens. Zo zie je maar weer. In Omroepland is het: Jantje huilt, Jantje lacht. En nu hopen dat die droomklus niet geannuleerd wordt. Het is pas zeker als ik in het busje zit.

Dat moment in juni, daar verheug ik me nu al op!