A. reageerde op een door mij geFacebookte reclameboodschap voor deze weblog. Ze vond dat het tijd werd om eens een positief stukje te schrijven over (en ik citeer): ‘leuke verslaggevers, die alle moeite doen met een bepaalde cameraman samen te werken, vooraf advies inwinnen, niet eigenwijs op de set zijn en precies weten wat ze willen. Die ook nog zorgen dat de ploeg tussen de middag kan lunchen!’
Ze heeft gelijk. Ik mopper maar raak en vergeet de dames (en heren) te waarderen waar ik het liefst mee werk.
Eerlijk gezegd heb ik wel eens eerder overwogen om een liefdesverklaring te schrijven voor de ideale verslaggeefster, maar ik vreesde toch een beetje voor de reactie van M. Die moet ik immers ook te vriend houden. Om over mijn eigen Lieve Lief maar te zwijgen. Zij leest deze weblog ook.
Maar goed. Als ik nu niet reageer, dan komt het er nooit meer van.
Ik ken A. al 100 jaar. We zijn bij hetzelfde televisiestation begonnen. Zij had geruime journalistieke ervaring, maar wist nog niet zo veel van televisiemaken en ik wist wel iets van lokale omroep, maar niets van de grote mensenwereld. Samen reden we in een klein wit Mazdaatje 121 door de hoofdstad. Ik filmde met zachte G en een ratelende camera van 20 kilo. Om mijn middel hing een accubelt die deed denken aan een zelfmoord commando. Zij interviewde wethouders met een microfoon die kraakte.
Andere cameramensen waren een beetje bang voor A. Dat kwam omdat ze nogal eerlijk kon zijn. En omdat ze soms moest spotten op een monitor die veel te donker stond afgesteld. Als het niet goed was kon ze behoorlijk uit haar slofje schieten, maar ik heb daar nooit last van gehad. Stiekem vond ik het wel leuk als onze eerste cameraman op zijn lazer kreeg.
In de stamkroeg van het tv station ben ik wel eens een beetje dronken geworden met haar. Het leverde echter niets op. Ze vond mij te jong.
Ik ging meer en meer in Hilversum werken en ook A. verliet de stadszender. We zijn elkaar een paar jaar uit het oog verloren, maar op een dag zaten we weer met elkaar in een busje, op weg naar iemand die geïnterviewd diende te worden. Het was gelijk gezellig. Als vanouds. En sindsdien werken we af en toe samen, hetgeen telkens weer een feestje is.
A. is een leuke verslaggeefster, die vooraf advies inwint, niet eigenwijs op de set is en precies weet wat ze wil. Die er ook nog voor zorgt dat de ploeg tussen de middag kan lunchen! Maar het lijkt er soms op dat ze (jammer genoeg) niet altijd alle moeite doet om met een bepaalde cameraman samen te werken. Tenminste niet voor zover ik het weet. Want A. en ik hebben al sinds donderdag 27 januari j.l. niet meer met elkaar gewerkt. Dat is veel te lang geleden.
Zo kan ik natuurlijk geen inspiratie opdoen voor een blog over ‘leuke verslaggevers, die alle moeite doen met een bepaalde cameraman samen te werken, vooraf advies inwinnen, niet eigenwijs op de set zijn en precies weten wat ze willen. Die ook nog zorgen dat de ploeg tussen de middag kan lunchen!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.