mobiel

Op de derde dag dat mijn smartphone kuren vertoonde vanwege een computerstoring aan de andere kant van de wereld werkte ik aan een reportage over mobiel betalen. Betalen met je mobiele telefoon. Het is nog niet zo ver, maar binnen afzienbare tijd behoort het fenomeen bankpas tot het verleden. Onze kinderen lopen later echt niet met iets onhandigs als een portemonnee op zak. In de nieuwste mobieltjes zit een chip die je voor een scanner houdt en op die manier kan je straks betalen. Kleine bedragen zonder ingewikkelde beveiligingen en grotere bedragen met behulp van slimme software. App’s.

In eerste instantie voelen we daar niks voor. ‘We’ is dan de consument. Wij de gewone mens. De man op straat die we hierover gevoxpopt hebben. Ze vinden het niet veilig genoeg, maar toch sneller dan je denkt gaan we massaal overstag.

Mensen die ooit fel tegen de mobiele telefoon waren hebben al lang een 06-nummer. Ik was er drie jaar geleden nog van overtuigd dat internet op mijn mobiel onnodig was. E-mail ontvang ik pas sinds 2009 op mijn GSM, maar inmiddels ben ik er zo aan gewend dat ik me onthand voel als het even niet werkt. Anderhalf jaar geleden had ik nog helemaal niks met Facebook en Twitter. Nu doe ik vrolijk mee. Het eerste en het laatste wat ik op een dag doe is mijn tijdlijntjes checken op nieuwe “interessante” berichten. (Als mijn toestel het toestaat.)

We waren in Delft. Op bezoek bij een deskundige op het gebied van internet-beveiliging voor een interview over mobiel betalen, maar ik wilde vooral weten wat er toch aan de hand was met mijn BlackBerry. De deskundige wist meer dan ik, maar naar mijn mening lang niet genoeg. Ook hij kon niet vertellen hoe lang de storing nog zou duren. Tussen de opnamen door keek ik verwachtingsvol naar het display van mijn haperende toestelletje.

Ondertussen ging het over mobiel betalen en dat de banken er voor moeten zorgen dat het veilig is. Die indruk zullen ze zeker wekken. Langzaam wennen wij aan het idee en dan opeens doet iedereen het. Er komt binnen afzienbare tijd een moment waarop je het gevoel krijgt dat je een sukkel bent als je niet mee doet. Point of no return.

Toch zal deze techniek nooit helemaal veilig zijn. Tegen virussen en hackers is geen kruid gewassen. Om over het fenomeen ‘de onverklaarbare storing’ nog maar te zwijgen.

Een paar maanden geleden was ik bij Microsoft op Schiphol. Daar staat een enorm modern kantoor waar mensen heel hard werken aan het idee dat wij onze bestanden straks niet meer opslaan op een eigen harde schijf, maar ‘in the cloud’. Onze software, foto’s en videobestanden, teksten, mailtjes en andere belangrijke gegevens zetten we dan op een gigantische server in Ierland, met een back-up in weetikveelwaar. Dan heb je niks meer zelf in eigen beheer. Je computer wordt een soort terminal. Ze verkopen het onder de noemer ‘goedkoper’, ‘veiliger’ en dat je altijd overal kan werken. Maar ik ben cynisch. Op een dag loopt alles vast. Ik houd de dingen die van mij zijn liever bij me. Dus roep ik nu heel hard dat ik hier nóóóóóóóóit aan mee zal doen. Ondanks het feit dat ik ook wel beter weet...

Betalen met mijn mobiel. Op dit moment voel ik er niks voor. Niet nodig en het klinkt behoorlijk onveilig. Zeker ten tijden van de grote BlackBerrystoring van 2011 klinkt deze toekomstmuziek mij vals in de oren. Ik ben dan ook razend benieuwd hoe lang (of kort) het duurt voor ook ik gebruik maak van de nieuwe dienst. Wanneer zijn de bankpassen uit mijn portemonnee verdwenen?  

Ik houd jullie op de hoogte.