11-11-11 11:11 (alive and kicking)

Ik denk met enige regelmaat aan Jim Kerr. Op 28 augustus 1989 trad hij op in het MECC, net even buiten Maastricht. Ik was erbij, met mijn toenmalige vriendinnetje, en zag de zanger van de Simple Minds uitglijden. Hij viel tijdens het concert van een metershoog podium.

Als cameraman sta je ook vaak op het randje van een podium. Wie niet uitkijkt of struikelt over kabels, monitorboxen, lichtbakken of zogenaamde schriklatjes kan lelijk vallen. Een stap te ver naar achteren en je breekt je nek tussen steigerdelen en MojoBarriers.

Ik vind mezelf goed in het opzoeken van de uiterste grens. Alsof ik ogen op mijn rug heb loop ik zelfverzekerd op een podium. Voor- of achteruit, met een grote camera op mijn schouder of in de hand. Na een zorgvuldige verkenning weet ik precies hoe ver ik kan gaan. Een beetje sloffend tast ik met mijn voeten de oppervlakte af.

Mààrrrr... het moet een keer mis gaan.

Afgelopen vrijdag was ik in Maastricht, voor een acht uur durende live uitzending vanaf het Vrijthof, ter gelegenheid van de opening van het carnavalsseizoen. De 11e van de 11e. Ik rende met een handcamera op en rond het podium. Er was een soort catwalk, zodat de artiesten midden tussen het publiek stonden. Ik schat twee meter hoog, drie breed en een metertje of acht lang. Daar omheen stonden smalle lage podiumdelen, van ongeveer 60 centimeter hoog en vijftig centimeter breed, waarop cameramensen en fotografen konden staan om hun shots te maken.

In principe is het niet de bedoeling dat je als cameraman met je dikke kont tussen de artiest en het publiek gaat staan. Die tijd hebben we gehad. Maar er zijn momenten dat je op het hoogste podium klimt en even sierlijk rond de artiesten draait. Alles voor het shot. En deze keer moest ik wel, omdat er een groot aantal bruidsparen op het podium stond en die hadden allemaal hun eigen zolderkamerartiest meegenomen. Een berg trotse “fotografen” nam het voorste deel van het podium in beslag. Niemand had nog zicht op de bruidjes en ook de televisiecamera’s van L1 niet meer. Dus besloot ik in overleg met de presentator dat ik ook maar op het hoogste podium moest klimmen.

Dat ging even goed, maar tegen het eind van dit programmaonderdeel viel de camera plotseling uit. Waarschijnlijk een kabelbreukje. Ik had dus niets meer te zoeken op het podium en wilde er snel vanaf. Door de gezellige drukte was springen de enige uitweg.

Mijn kabelassistent en een collega die mij kwam aflossen, zodat ik even kon lunchen, stonden al klaar. De laatste keek gretig naar de camera, maar die wilde ik nog niet afgeven. Eigenwijs besloot ik met het apparaat in de hand die sprong van ongeveer anderhalve meter te wagen.

Wat er de volgende seconde gebeurde kan ik niet meer tot in detail reconstrueren. Ik landde op de camerabaan, verloor mijn evenwicht en stuiterde nog een etage lager. Daar lag ik met mijn hele hebben en houden in de dranghekken. En ik vrees dat zo’n kleine 500 mensen het hebben zien gebeuren...

Het is niet netjes om een collega de schuld te geven, maar ik had de indruk dat hij op moment suprème een klein stapje naar achteren deed. Hij heeft me in elk geval niet opgevangen, als dat al een optie was. Misschien dacht hij wel dat hij het zo mooi van mij kon overnemen.

Alleen laat ik me in dat soort situaties niet kennen. Ik ga niet afdruipen als half Limburg naar me staat te kijken. Liever doorbijten en met de tranen in de ogen doen alsof er niks aan de hand is. Ondertussen maakte ik me ook meer zorgen om die dure camera. Daar zit zes weken levertijd op. Een nieuwe cameraman is zo ter plaatse.

Nu, twee dagen later, lijkt het er op dat we het allebei overleefd hebben; de camera en ik. Wat blauwe plekken, een schrammetje en een krasje. Het moest er een keer van komen. Risico van het vak. Toch kijk ik de volgende keer beter uit. Sterven in het harnas vind ik prima, maar niet tijdens een of ander carnavalsfeestje.

Simple Minds zanger Jim Kerr kwam er in '89 minder goed vanaf. Het zag er vrij ernstig uit en wij dachten dat het concert afgelopen was. Het licht in de zaal ging aan en iedereen wachtte op een mededeling van de organisatie, maar na een kwartiertje kwamen de heren terug. Alive and Kicking. Kerr maakte het concert uiteindelijk af met een gebroken elleboog. Don't, don't, don't, don't. Don't you, forget about me!