columnist

De  nieuwe PrimaOuders.nl is uit en deze keer zijn ze gelukkig niet vergeten om mijn column te plaatsen. Op pagina 49, van het gratis tijdschrift dat zes maal per jaar verschijnt en wordt verspreid via kinderdagverblijven, staat een verhaaltje dat ik al enige tijd geleden schreef. Ondanks het feit dat dit blad 345.000 lezers heeft, vrees ik dat niet al mijn vrienden en bekenden de PrimaOuders.nl (voorheen Ezeltje Prik) in handen krijgen. Vandaar dat ik de column ook hier maar even publiceer.

verliefd

‘Kan een mannetje van drie al echt verliefd zijn?’, vroeg Natascha zich oprecht af. Art was nog niet zo lang bij het kinderdagverblijf en in eerste instantie erg stil en verlegen. Maar leidster Natascha was zijn alles.

Na binnenkomst bij Okido rende hij direct naar de deur van Kikker om te kijken of ‘Tascha’ er was. Als hij haar gezien had was het goed. Was zij er (even) niet dan werd meneer onrustig. Eenmaal binnen was hij eigenlijk weer te bescheten om direct op zijn grote vriendin af te stuiven.

Dat Art het goed kon vinden met Natascha werd thuis natuurlijk ook benadrukt. Al was het alleen maar om hem over de drempel heen te helpen als hij liet blijken dat hij geen zin had om naar het kinderdagverblijf te gaan. ‘Maar we gaan naar Natascha!’ zeiden wij dan. En vaak hielp het nog ook.

Uiteindelijk ontstond een aandoenlijke situatie. We hoorden dat hij haar steeds stralend stond aan te kijken en als zij dan keek dook hij snel weg. Hij werd stil van haar. Vond het fijn om bij haar in de buurt te zijn, maar was te verlegen om enige actie te ondernemen. In ieder geval voor zover wij, zijn ouders, het konden zien. Als we hem ophaalden bij Okido durfde hij nauwelijks afscheid van zijn favoriete leidster te nemen. ‘Dag’ zeggen was al teveel gevraagd. Dan kroop hij snel in papa’s of mama’s armen en verstopte zich achter zijn of haar hoofd.

Het was een fase, maar ik denk dat je het echt een soort van verliefdheid mag noemen.

Inmiddels heeft Art het kinderdagverblijf ingeruild voor de grote school. Aan het eind voelde hij  zich helemaal op zijn gemak bij Okido. Ook met de andere leidsters had hij reuze veel plezier. Alleen heeft Natascha nog steeds een bijzonder plekje in zijn hart. Zelfs nu nog, als we zijn zusje komen brengen of halen, kijkt hij elke keer weer of ze er is.

Oude liefde roest niet.