De oude cementfabriek is voor de gelegenheid omgetoverd tot televisiestudio. Met wat gekleurde lampen heeft Sebas in de grauwe betonbak sfeer gecreëerd. Een oude roestige machine, vier fauteuils van de rommelmarkt, twee Perzische tapijten en een klein zuiltje zijn de enige decorstukken. De camera’s zijn extra contrastrijk ingesteld en onze scherptediepte is nihil. Voor de programma’s die we vandaag opnemen eist de regisseuse van haar cameramensen spannende shots. Kleine trage zoompjes, langzame lift bewegingen, als het kan rijdertjes en daar waar mogelijk close beelden. We hebben een aflevering van het vorig seizoen bekeken en dat zag er prachtig uit. De lat ligt dus hoog.
Mijn eerste shot mislukt. Een aankondiging of zogenaamd ‘cold open’ waarbij de presentator een tekst heeft en ik langzaam moet inzoomen, aan het eind goed moet uitkomen en dan wegdraaien in een zip, zodat ze daar in montage kunnen crossen naar de leader. Het klinkt misschien ingewikkeld, maar een beetje cameraman draait zijn hand er niet voor om. Je doet het nog net niet met twee vingers in de neus.
Behalve ik vandaag. We doen het opnieuw en weer hakkelt de zoom. Ik word nerveus, mijn linkerhand omklemt de zoompook steeds strakker, wat de handeling in principe niet ten goede komt. Stress in mijn duim. De handpalm gaat zweten. Zeker als het ook voor de derde keer mis gaat.
Collega’s kijken me vol ongeloof aan. Vanuit de regiewagen hoor ik op mijn headset kritische geluiden met cynische ondertoon, hetgeen niet goed is voor mijn zelfvertrouwen.
Zo’n hele trage inzoom, dat luistert nauw. De take die uiteindelijk wordt goedgekeurd verdient in mijn ogen nog steeds geen voldoende. Ik geef de apparatuur de schuld, maar twijfel heeft al toegeslagen. Ik verkramp. De hele eerste aflevering heb ik ruzie met de zoompook.
Tot overmaat van ramp klikt de cameradolly in de vergrendeling als ik een laag shot wil maken. Basisfout. Midden in de show hoor je een harde ‘klak’; de transportbeveiliging haakt in elkaar. Dat mag nooit gebeuren. Elke cameraman weet dat je de rode haak naar beneden moet duwen om dit te voorkomen tijdens een opname of live uitzending. Ik ben het vergeten en hang nu vast. Erik komt me lachend uit mijn lijden verlossen op het moment dat de regisseuse voor de tweede keer vraagt of ik snel een hoger shot wil maken.
Het is vandaag dus de dag waarop het allemaal mis gaat. Die dag heeft dit jaar nog lang op zich laten wachten, maar nu is het dan toch zo ver. Gelukkig wordt het weer snel donker.
We wisselen lens en zoompook. Het helpt, maar de onzekerheid wordt er niet minder om. Niks lukt. Ik voel de spanning inmiddels in nek, elleboog en hand. Om tot een voldoende te komen wordt het de rest van deze dag keihard werken. Bij elk eenvoudig zoompje bijt ik als een beginner op mijn lip. Het hart bonkt in de keel.
Niets zal vandaag nog vanzelf gaan. Dit is vrij worstelen.
Het is herfst. De blaadjes vallen van de bomen.
Gelukkig is er morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.