dag sinterklaasje dag dag

Eerlijk gezegd ben ik blij dat hij weg is. De rust mag bij ons thuis snel wederkeren. Doe mij maar klingende klokjes en de geur die hoort bij dennenbos. Kom maar op Chris Rea, start your engine! Alles is beter dan de eindsprint van ‘operatie Sinterklaas’ dit jaar.

Maandagmorgen, 5 december 2011.

Om zeven uur stond deze hulpsinterklaas onder de douche. De naweeën van een heftig buikgriepvirus en een weekendje Thialf nog in de benen. Zondagavond te lang doorgegaan met last minute inpakwerkzaamheden en het uitprinten van middelmatige rijmpjes. Wakker worden wilde dan ook niet vlotten.

Art had door snot en oorpijn onrustig geslapen en was licht ontvlambaar. Zijn zusje is de afgelopen weken sowieso iets te laag afgezekerd, dus dan helpt het niet als papa en mama gehaast zijn. Maar buiten hagelde het, waardoor fietsend naar school geen optie leek. In dat geval moeten wij in het auto-onvriendelijke De Meern altijd veel extra tijd uittrekken en dus voort maken. Een en een is twee.

Of toch niet. Het werd droog. Met twee kinderen op de fiets. Eerst naar school, daarna naar Okido, ons kinderdagverblijf. Weg afgesloten. Toch regendruppels en een mopperend zoontje achterop, die er eigenlijk niet zo veel zin in had.

Bijna bij school aangekomen zag ik allemaal klasgenootjes van Art, verkleed als Piet of Sint. En Art had niks. We waren zelfs de tekening voor Sinterklaas vergeten. Ook ontdekte ik al snel dat hij zich moest melden bij de gymzaal en dat ouders meer dan welkom waren. Kennelijk hadden wij een essentieel schoolmailtje over de Sinterklaasviering gemist. Ik zat met Imme die nog moest worden afgeleverd aan de andere kant van de Leidsche Rijn.

Art raakte een beetje in de war en begon te huilen. Bezorgde juffen en ouders vroegen of hij het spannend vond dat Sinterklaas kwam en dat kan best zo zijn, maar waarschijnlijk reageerde hij vooral op de stress van zijn vader. Piet paniek.

Mijn jammerende zoon moest ik achter laten bij de kleedkamer van de Marezaal. Zijn vier jarige vriendje Finn was de enige die zich op dat moment om hem bekommerde. Ik rekende er op dat Juf Marloes hem aan de andere kant zou opvangen en fietste als een bezetene naar Okido. Onderweg kwamen we wel drie Sinterklazen tegen, waarvan eentje in een brandweerwagen. Imme vond het prachtig en is gelukkig nog klein genoeg om geen lastige vragen te stellen.

Bezweet dropte ik mijn dochter om vervolgens langs huis te racen (fototoestel oppikken) en door te trappen, terug naar school. Conditioneel heb ik de afgelopen jaren ook een en ander laten liggen. Ik ben niet bepaald een Cavendish. Weer stond ik, zonder nadenken, bij die wegafsluiting. Hopend dat het hoofd van de school de gymzaal niet had afgesloten.

Het kwam goed. Ik pikte nog net de laatste tien minuten mee. Nam een paar foto’s en werd precies op tijd opgemerkt door mijn zoon, die zichtbaar opklaarde toen hij eindelijk ontdekte dat zijn papa ook ‘gewoon’ op de tribune zat.

Maar meneer wist niet dat Papa ernstige vertraging opliep bij de rest van de voorbereidende werkzaamheden voor pakjesavond. De rest van de ochtend werd het nog harder hollen en vliegen dan voorzien. Met Murphy op mijn rug. Verkeerde schroefjes gekocht, te weinig pakpapier, een gedicht dat niet meer bleek te kloppen en een vaas die bijna uit mijn handen lazerde.

Toen ik eindelijk alles gered had kon ik de kinderen alweer ophalen en wist mijn zoon tot overmaat van ramp te vertellen dat ik zo keihard gefietst had voor een ‘neppe’ Sinterklaas. ‘Dat was de echte echt niet.’

Nog van zijn geloof gevallen ook.

Hoewel.

Tegen de tijd dat de maan door de bomen ging schijnen waren de kinderen op van de zenuwen en papa van al het geren en geregel.

Uiteindelijk werd het natuurlijk een heerlijk avondje. Daar werd op de deur geklopt, oh kom er eens kijken, de zak van Sinterklaas en we leefden nog lang en gelukkig. Toch blijf ik me afvragen hoe het kan dat alle andere ouders het wel allemaal voor elkaar hebben en ogenschijnlijk niet gestresst deze periode door komen?