Je zal maar een jong, ietwat onzekere, verslaggever zijn en met een
cameraploeg die er geen zin in heeft op pad gestuurd worden. Zo'n 'hakken in
het zand' team. Een camera- en geluidsman die bij elkaar meer dan 50 jaar
ervaring hebben. Twee knorrige mannen die helemaal klaar zijn met jeugdig
enthousiasme, met de scoringsdrift van jonge ambitieuze honden, lange dagen en
hard werken.
Ja, ze bestaan!
De meeste cameraploegen deugen. Zo nu en dan tref je een geluidsman die
niet vooruit te branden is of je krijgt een nukkige cameraman toegewezen. Dat
kan gebeuren, maar heel soms tref je toevallig een setje dat bestaat uit twee
professionele bromberen. Van die figuren die op alles en iedereen commentaar
leveren, bij elke suggestie diep zuchten, moeilijk kijken en waar het cynisme
vanaf druipt. Gasten die alles beter weten dan de Winkeler Prins, ongeïnteresseerd
zijn en niet meer meedenken. Zo flexibel als een loden deur. De humorloze
variant van Waldorf en Statler.
Met zo'n ploeg is elke verslaggever de klos, maar een nog niet zo
ervaren verslaggever of regisseur met wilde ideeën is volkomen kansloos. Die
heeft een lange, loodzware en vervelende dag.
Toen ik als broekie ooit terecht kwam bij NOB Fieldproduction heb ik me
wezenloos geërgerd aan oude camera- en geluidscollega's die 's ochtends bij de
koffieautomaat drukker waren met het berekenen van het aantal maanden dat ze
nog moesten tot hun pensioen, dan met hun klus van de dag. Zeurpieten die
voornamelijk over arbeidsvoorwaarden spraken, die geen goed woord over hadden
voor opdrachtgevers en uiteraard alles al een keer meegemaakt hadden. Mopperkonten
van de ergste soort.
Als iemand met een goede anekdote kwam gingen zij er direct overheen
met een sterker verhaal. Altijd groter, beter en spectaculairder. Zij hadden
Cruijff nog in zijn gloriedagen gedraaid, de Rolling Stones in het Kurhaus en
de eerste man op de maan. Met camera's die wel 100 kilo wogen, losse recorders
en lampen feller dan de zon. Dodelijk vermoeiend.
Ik denk, eerlijk gezegd, dat dit soort figuren in elke branche voor
komen, maar in Omroepland horen ze niet thuis. Het beroep cameraman is er te
mooi en te afwisselend voor. Zodra je dit vak als 'werk' gaat benaderen en er
eigenlijk geen zin meer in hebt, is het triest met je gesteld.
Hoewel...
Nu ik ouder word, een druk gezinsleven heb en dit werk alweer achttien
jaar doe realiseer ik me meer dan ooit dat een negatieve houding op de loer ligt.
Daarbij kan vermoeidheid een rol spelen. Het cynisme van collega's werkt
aanstekelijk en zelfs jarenlange ervaring kan in de weg zitten. Als een jonge
verslaggever bijvoorbeeld nieuwe dingen wil uitproberen en hij hoort
voortdurend van zijn camera- en/of geluidsman dat het niet gaat werken leidt
dit vroeg of laat tot frustratie en ergernis. Of die filmploeg nou gelijk heeft
of niet. Daar moet je slimmer mee omspringen.
Ik heb me in 1996 heilig voorgenomen dat ik nooit zo zou worden als die
oude zure, verveelde NOB-ers en daar waak ik nog steeds elke dag voor. Ik wil
me blijven verbazen, blijven genieten van elke draaidag en telkens nieuwe
uitdagingen op mijn pad krijgen. Dat lukt gelukkig tot nu toe heel aardig en
toch zie ik steeds vaker in de verte de valkuil van de verveelde betweter.
Daarom wil ik iedereen in mijn omgeving oproepen om mij scherp te
houden. Altijd, dag en nacht. Roep het maar! Zeg het eerlijk en direct tegen me
als ik dreig uit te glijden over deze bananenschil, die klaar ligt voor elke cameraman.
foto: Derk Roesink
saftsroHmmm, en als jij je nu, met een BCN-20 op een steekwagen een LDK-14 en een zooi rotte accu's, je had voor moeten slepen op befel und wunsch, en het steekwagentje achter je aan had getrokken. Onder het ongeduldige commentaar van een erg onaardige regisseur zonder filmisch of (wat dan ook) inzicht, die toevallig een NOB ploegje in had gehuurd om zijn onzinnige shots te draaien, waarvan bijvoorbaat al vast stond dat deze shots never, never en never nooit de edit zouden bereiken.... Er is, en was niks mis met die NOB jongens en meiden. Het heeft alles te maken met beloftes, dromen, wensen en afspraken. Die camera en geluidsmensen, en ja,ze bestaan nog steeds, lezen jouw blog en denken..... als jij toen in onze schoenen had gestaan, dan had jij nu niet zo vals geschreven. Er is niks mis met jouw voormalige NOS, NOB collega's, jij drikt graag een kop koffie met ze en praat graag met hen. Alleen die dolk, in de rug van jou, die voelt niet fijn.
BeantwoordenVerwijderen@Anoniem: In mijn verhaal gooi ik alle oud NOB Fieldproduction collega's op een hoop. Dat is misschien iets te gemakkelijk en niet netjes naar de helden die wel bereid waren om jonge cameramensen te helpen en een voorbeeld waren. Natuurlijk liepen die er ook tussen. Daar heb ik ook al eens over geschreven. Maar dat er bij mij een beeld van zure oude cameramannen is ontstaan, dat ga ik niet ontkrachten. Waarschijnlijk weet jij precies welke figuren hiervoor de oorzaak zijn/waren. Ik heb verhalen genoeg over cynische, negatieve en zelfs valse collega's uit die tijd. Van hen heb ik ook iets geleerd en wel de 'DAT NOOIT!' waarover dit verhaaltje gaat. Als je goed leest zie je dat ik nu zelf ontdek hoe makkelijk je als ervaren cameraman in die valkuil loopt en kan verzuren.
BeantwoordenVerwijderenOf jij (anoniem) je aangesproken moet voelen, dat weet ik nu niet. Kennelijk raakt dit verhaaltje je wel. Laten we het tijdens een volgend kopje koffie maar eens bespreken, dan zeg ik je of jij voor mij een held danwel een negatief voorbeeld was.
Nog ooit met die anoniem gesproken? Kwam door een zoekopdracht toevallig op dit stukkie uit. Vond het wel grappig, ik snap wel wat je probeert te schrijven, maar een of andere zuurpruim voelt zich dus aangesproken maar wel lekker anoniem reageren.....
BeantwoordenVerwijderen