mercedes

'Als ik in een Mercedes wil rijden bel ik wel een taxi!'

We zijn laat. Bart Wirtz en ik.

De opnamen bij Amsterdam Winds, de saxofoonwinkel van Friso Heidinga, zijn een beetje uitgelopen. Het was ook zo'n mooie plek en het herfstzonnetje, dat door de ramen naar binnen piepte, maakte het alsof we een nieuwe Grolsch-commercial aan het filmen waren. Vakmanschap is Meesterschap! Reclamebureaus ga er maar eens kijken! Wij gingen in elk geval helemaal los op de hoek Nicolaas Beetsstraat / Kanaalstraat. Stuiterend van plezier hebben we de scene voor NTR Soul&Jazz opgenomen met Bart en Friso.

Gevolg is wel dat we nu haast moeten maken om tijdig op onze volgende locatie te zijn. We eten een broodje in de auto en kletsen alsof we elkaar al jaren kennen. Tussendoor moet ik niet vergeten om beelden te maken van Bart, terwijl hij in zijn klassieke Mercedes-Benz 500 SEC rijdt.

Nabij de Nieuwmark heeft Bart deze middag een optreden in het radioprogramma Mijke's Middag. Dat wordt live uitgezonden op Radio6. Stipt om twee uur begint zijn soundcheck. Er is niet veel tijd voor het inregelen van het geluid en korte laatste repetitie. Het Bethaniënklooster in de Barndesteeg is echter een onmogelijke plek voor mensen die met de auto komen. Parkeren in de buurt is vrijwel kansloos. Gelukkig is er een plek gereserveerd in een parkeergarage, op twaalf minuten lopen. Alleen kunnen we die hele garage niet vinden. Geklets, gefilm en de lunch leiden ons wellicht ook te veel af. De klok tikt ondertussen door. Bart wordt al gebeld met de vraag waar hij blijft.

Uiteindelijk besluiten we naar de Kloveniersburgwal te rijden. Het is al twee uur geweest. Er is geen andere mogelijkheid dan dat Bart snel uitstapt, zijn sax en kostuum meeneemt en dat ik de auto weg zet. 

Met tegenzin stap ik uit en loop ik om de groene Mercedes. In mijn beleving is het een enorm slagschip. Dat kan ook komen omdat de straten hier in hartje Amsterdam zo smal zijn. Er staat inmiddels een hele rij taxi's achter ons. Een norse politieman kijkt toe. Fietsers, voetgangers en een scooter wurmen zich aan beide kanten langs ons.

Bart drukt me drie sleutels in de hand. Deze lijken identiek, maar eentje is voor het contact, de ander voor de portieren en de derde voor de kofferbak. Hij roept nog iets in de trant van: 'Op mijn verantwoording...', en weg is hij.

Ik zak diep weg in het fauteuil van deze oldtimer en start de motor. Dan moet ik op zoek naar de handrem. Die is onvindbaar. Achter me wordt getoeterd, zoals dat in Amsterdam gaat. Vloekende fietsers passeren rakelings. Gelukkig klopt Bart nog even op de ruit. Hij wijst me op een ronde knop waarmee ik het rempedaal kan ontgrendelen. Ik kan vooruit.

De koppeling en ik moeten even aan elkaar wennen. Slippend rij ik langs de gracht. Nu realiseer ik me pas dat ik ben veroordeeld tot deze auto zo lang ik geen parkeerplaats heb gevonden. Een garage ga ik niet opzoeken. Daarvoor is deze auto te breed en ik wil natuurlijk geen schade rijden. Stapvoets loer ik op een plek, maar alles is vol en niemand gaat weg. Als er ergens ruimte is zie ik gelijk dat een auto van dit formaat er niet tussen past.

Na een paar rondjes op de Kloveniersburgwal kies ik voor een andere route. Ik kom uit op de Oudezijds Achterburgwal en dat is een onverstandige keuze. Hier wordt aan de weg gewerkt en daardoor is het nog smaller dan normaal. Of de auto wordt breder. Bovendien lopen hier op de Wallen hordes toeristen en die letten totaal niet op het verkeer.

Met samengeknepen billen en klotsende oksels rijd ik in een soort fuik. Ik wil naar huis! Straks moet ik ook nog achteruit terug. Mijn telefoon gaat. Ik neem niet op. Weet wel dat het de regisseur is die gaat vragen waar ik blijf. Tegen beter weten in rij ik door tot de weg definitief gestremd is. Door de Bloedstraat kan ik nog net ontsnappen, ook al is het tegen het verkeer in. Een busje maakt plaats. Wellicht is de chauffeur van dat busje nog net even wat banger voor mij in deze hoerensloep dan ik voor hem.

Uiteindelijk kan ik in Rusland parkeren. In deze straat zijn toevallig twee plekken achter elkaar vrij gekomen. Ik hoef niet eens te steken. Nu is het alleen een kwestie van de juiste sleutel te vinden voor elk portier.

Als ik met mijn camera binnen kom op de locatie van het radioprogramma, is de soundcheck al afgelopen en heeft Bart zojuist te horen gekregen dat hij de gelukkige winnaar is van een Edison. Ik hoop vooral dat deze super aardige Jazzmuzikant snel zo beroemd wordt dat hij zich een echte chauffeur kan veroorloven.