invalbeurt

'Daar gaat je vrije vrijdag!', dacht ik toen de planner had uitgelegd waarvoor ze belde.

'Jij bent zo'n beetje onze laatste optie!' Zei ze er vol goede bedoelingen bij en ik begreep de wanhoop, maar je zou er ook in kunnen horen dat ze alle andere Nederlandse cameramannen eerst gebeld had, alvorens mijn nummer te draaien. Ik was de laatste waaraan ze gedacht had. Hoeveelse keuze ben je dan?

In dit specifieke geval moest ik daar maar eens niet te zwaar aan tillen. Ik ken mijn plek wat studioprogramma's betreft heus wel. Bovendien gebeurt het vaker dat ik op de mooiste klussen terecht kom door kleine kansen met beide handen te grijpen. In dat opzicht kan een zieke collega's soms de beste collega zijn.

Pas in de auto, op weg naar Amsterdam, realiseerde ik me dat ik een uitstekende onderhandelingspositie niet optimaal benut had. Zeker als ik écht hun laatste optie was. Ik had dit natuurlijk moeten uitbuiten door te zeggen dat ik het alleen zou doen als ze mij ook direct boekte voor de intocht van Sinterklaas in Roermond. Maar ja, te laat bedacht. Een gemiste kans.

Op het terrein van de Westergasfabriek aangekomen trof ik gelukkig snel behulpzame collega's, die me vriendelijk de weg wezen en geduldig uitlegden wat exact de bedoeling was. Prettig, want het valt niet altijd mee om op een rijdende trein te springen. Je moet er voor waken dat je er niet per ongeluk onder komt.

Natuurlijk zie ik het programma regelmatig, maar thuis voor de buis is het toch even andere koek dan wanneer je in de studio staat. (Die overigens veel kleiner is dan hij op tv lijkt.) Mijn ervaring is dat ik pas echt vakmatig ga kijken als er iets serieus mis is. Bij dit programma is dat niet zo vaak aan de hand. Dat maakt het ook zo interessant om er een keer bij te zijn. Het is immers de televisiehit van de afgelopen jaren. Een televisiedier als ik moet daar een keer aan ruiken. Zo'n programma staat dan ook hoog op mijn gigantische bucketlist.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik best nerveus was op het moment dat de leader gestart werd. Ook al stond ik op de eenvoudigste van zes camera's en heb ik soortgelijk werk de afgelopen negentien jaar vaak genoeg gedaan. Nadat het rode lampje voor het eerst weer gedoofd was viel er een last van mijn schouders. Dat is misschien gek, maar bij sommige projecten heb ik dat. Bij bepaalde regisseurs of bekende Nederlanders. Als collega's, die ik hoog heb zitten, mij op de vingers kijken. Of als de kijkcijfers boven het miljoen komen.

Tot op zekere hoogte is die spanning gezond. Nu zat ik op het randje.

Maar ik haalde foutloos het eind van de uitzending en mag het een geslaagd debuut als invaller noemen. Ook volgens de eerste cameraman. Vanaf nu ga ik anders naar dit programma kijken. En een volgende keer zal ik iets minder risicoloos draaien, er nog wat scherper invliegen en meer op zoek gaan naar andere shots, zodra de mensen in mijn schootsveld niet aan het woord zijn. Als er tenminste een volgende keer komt... Het is nog maar de vraag of mijn naam nu onderop de telefoonlijst van de planning blijft staan. En ik hoop natuurlijk dat die collega snel weer beter is.