cameraman, gevaarlijk beroep!

Het voetbalverhaal van dit weekend is de wedstrijd PSV-Vitesse. Daarom had de NOS er vrijdag twee cameraploegen op uit gestuurd. Eentje naar Vitesse in Arnhem, de andere naar de training en persconferentie bij PSV. Ik moest naar Eindhoven, waar Dick Advocaat niet openhartig was, het pijpenstelen regende tijdens de training en Jethro Willems zich openbaarde als de minst spraakzame voetballer van de Eredivisie. Eerlijk gezegd was er geen klap aan. Voor Uw bloggende cameraman een redelijk kansloze ochtend zonder verhaal.

Mijn collega te Arnhem had een heel andere dag. Die kwam aan het eind van de middag terug in Hilversum met de adrenaline nog tot achter zijn oren. Hij vertelde dat hij tijdens het filmen op zijn gezicht was geslagen. Nota bene door een journalist van het Algemeen Dagblad.

Mijn eerste vraag was dan ook hoe het met de betreffende journalist ging; er vanuit gaande dat mijn collega onmiddellijk teruggeslagen had. Maar de opvliegende voetbalverslaggever heeft het geluk dat zijn vuist uitgerekend het hoofd en de bril van de meest vredelievende cameraman van Nederland raakte. Mijn collega eiste alleen excuses, die hij overigens (nog) niet gekregen heeft.

Als het mij was overkomen had ik er zeker een blog aan gewijd en dan had ik de vechtersbaas uiteraard met naam en toenaam genoemd. Ik had een open brief aan de hoofdredactie van zijn krant geschreven met de vraag of het normaal is dat medewerkers van het AD zo ruw omspringen met collega journalisten.

Maar ik was in Eindhoven en stond dus niet bij Vitesse te filmen hoe een ploeg van Omroep Brabant trainer Fred Rutte aan de tand voelde. Ik heb niet met eigen ogen gezien hoe die meneer van de schrijvende pers met een opnameapparaatje tussen mijn collega en het door hem te filmen tafereeltje ging staan. Hoe hij tot twee keer toe het verzoek om even aan de kant te gaan negeerde en hoe hij uithaalde toen mijn collega hem een klein beetje aan de kant duwde. Ik heb het alleen maar van horen zeggen.
Uit de eerste hand weliswaar, maar licht gekleurd. Ik heb het verhaal van de volstrekt ongevaarlijke cameraman. En van de sociale media.

De website van PowNed meldt dat de twee elkaar in de weg liepen. Omroep Gelderland voegt daar aan toe dat de cameraman de verslaggever hardhandig had vastgegrepen en Paniekvoetbal.nl schrijft zelfs dat de cameraman knock-out geslagen is. Ik denk in al mijn naïviteit dat deze verhalen een beetje overdreven zijn, maar het is kennelijk wel nieuws. Heel gebruikelijk is het immers niet dat een cameraman voor zijn harses gestompt wordt door een journalist. Dat verwacht je toch ook niet. In elk geval niet op een persconferentie.

Meestal kan je als cameraman rustig je shot maken. Zeker als jij er het eerst stond. Een journalist die zijn memorecorder bij een gesprek wil houden gaat desnoods even op zijn hurken zitten.

Zelfs als het al flink dringen en duwen is, bijvoorbeeld in een persvak of bij de finish van een groot evenement, dan wordt er nog niet geslagen. In het ergste geval spreek je een collega achteraf aan op zijn gedrag, hoewel dit misschien een heel ouderwetse oplossing is. Net als 'sorry' zeggen, nadat je iemand op zijn bek geslagen hebt. Dat is zó 2011.

Afijn.

Ik ga het bijna jammer vinden dat ze mij vandaag naar Eindhoven gestuurd hebben. Mijn handen jeuken om een column te schijven over dit incident. En dan zou ik ook nog een praktische tip hebben voor alle journalisten die nu denken dat deze AD(HD) meneer vandaag een nieuwe trend heeft gezet. Namelijk: Weet dat de sterkste geluidsman van Nederland even op vakantie is. Binnenkort is 'ie weer in het land en dat is er zo eentje die altijd pal achter zijn cameraman staat. 
Wat dat betreft heeft die agressieve Badr Hari van Sportwereld vandaag driedubbel mazzel gehad.