crisis

Op de radio wordt gediscussieerd over de plannen van ons toekomstig kabinet. VVD stemmers zijn boos op hun partij, omdat de liberalen akkoord zijn met een paar typische PVDA punten. Waarschijnlijk ging hetzelfde programma gisteren over boze PVDA stemmers en anders zijn die morgen aan de beurt. Luisteraars bellen in en geven hun mening. De stellingen waarop ze reageren zijn elke dag weer zo geformuleerd dat er altijd wat te mopperen valt. Democratie noemen we dat. Vrijheid van roepen.

Ik zit met mijn allerbeste vriend in de auto. Hij is het niet eens met de stelling van vandaag. Die vriend van mij, dat is een linkse jongen. Zo'n labrador. Iemand die houdt van eerlijk delen en altijd begrip heeft voor de zwakkeren in onze samenleving. Hij ergert zich duidelijk aan al die mopperende VVD kiezers die kennelijk boos zijn, omdat ze nu in de gaten krijgen dat het serieus crisis is.

Een crisis, die volgens mijn vriend, veroorzaakt wordt door VVD-tuig in de top van banken en grote bedrijven. Mensen die zichzelf voortdurend verrijken over de ruggetjes van hun personeel. De bonusboeven die altijd uit zijn op maximale winst, ook al gaat dat keihard ten koste van anderen. Nijenroderukkers die alles zo uitgeknepen hebben dat we met het hele land aan het zuurstof moeten. De mensen die vinden dat succes op dit gebied beloont moet worden.

Ja, geef mijn vriend een vinger en hij grijpt de hele hand. Hij gaat even helemaal los. Die vriend is ook een vriend van Diederik Samsom, al kennen die twee elkaar niet.

En als je mijn vriend echt op de kast wil jagen, dan moet je de Partij van de Arbeid de schuld van alle ellende geven. Voor je het weet is hij woest. Al snapt hij ook niet precies hoe het kan dat allerlei oude kopstukken van zijn partij nu zelf in foute raden van commissarissen zitten bij banken en stoute bedrijven.

Het is vermakelijk om samen naar dit radioprogramma te luisteren. Ik heb het gevoel dat ik alles mee krijg wat hij denkt. De mensen moeten niet zo zeuren! We moeten nou eenmaal bezuinigen en dat gaan we allemaal voelen. Linksom of rechtsom.

En dan komt Henk Hagoort aan het woord, de voorzitter van de Nederlandse Publieke Omroep. Volgens de laatste plannen moet de Publieke Omroep ook 100 miljoen extra bezuinigingen, bovenop de 200 miljoen waar ze momenteel nog druk mee zijn. Dit gaat volgens de omroepbaas onherroepelijk ten koste van de programma's. Veel programma's!

Mijn vriend knalt zowat door het dak. Hoe ze het in hun botte harses halen? Wie heeft het gore lef? Belachelijk! Ridicuul! Idioot. Te zot voor woorden.

Dit is een ramp!

Vooral voor mijn vriend en veel andere vriendjes en vriendinnetjes, want als de publieke omroepen straks serieus minder gaan produceren gaat dit uiteraard ten koste van banen. Niet alleen bij de omroepen, maar ook bij hun leveranciers. Bij productiehuizen en facilitaire bedrijven. De grote groep freelancers in Omroepland krijgt het zwaar te verduren de komende jaren.

Dat mijn vriend zich gelijk zorgen maakt is terecht. Hij heeft een gezinnetje, een hypotheek en is gewend aan een redelijk luxe leventje. Dat kan straks zomaar anders worden, ondanks het feit dat hij zijn vak verstaat. Als om hem heen allemaal jongens en meisjes hun baan verliezen zal de paniek toeslaan. En daar wordt het leven niet gezelliger van.

Opeens is die vrind van mij een stuk minder sociaal. Niks eerlijk delen, maar vrouw en kinderen eerst! En dat is misschien helemaal niet zo erg. Laat hem maar even. Kennelijk denkt iedereen zo. Als je de reacties op de radio moet geloven in elk geval wel.