voor de leeuwen

In de reeks 'Sterke verhalen van een cameraman' neem ik je mee naar Zuid-Afrika, waar we in oktober 2000 opnamen maakten voor VARA's Jules Unlimited. We volgden Jacques Goosen, een echte wildlife filmer. In zijn kielzog mochten we een paar dagen mee, ver van de gebaande wegen in Kruger National Park. Op zoek naar scenes voor een documentaire over leeuwen.

Op de eerste dag maakten we een lange trektocht door het ruige landschap. Voorop liep een ranger met doorgeladen geweer. Direct daar achter Jacques met de camera in de aanslag en zijn vaste geluidsman. Onze presentator Paul Luycx droeg het zware filmstatief van de wildlife filmers. Dat viertal volgde ik weer op de voet met mijn camera. Na mij kwam Cor, misschien wel de beste geluidsman die ik ken. De regisseur van Jules Unlimited sjokte achteraan met een rugtas vol accu's en ons statief. Het rijtje werd afgesloten door, opnieuw, een gewapende ranger. Niemand zei iets. We waren op zoek naar leeuwen. Die konden elk moment, van alle kanten, opduiken.

We liepen al een uur. Tegen de wind in. Het was heel uitzonderlijk dat wij mee mochten. Ze hadden ons uitgelegd dat we niet in paniek moesten raken wanneer we plotseling oog in oog zouden staan met een leeuw of een ander wild dier. Stil blijven staan en het beest recht in de ogen kijken, is kennelijk de beste manier om niet aangevallen te worden. Wie in paniek raakt en het op een lopen zet wordt een prooi.

Opeens stopten we. Jacques wees ons op twee neushoorns die niet ver van ons tussen de struiken stonden. Voor een andere reportage hadden we net drie dagen in een ander park gezocht naar de neushoorn. Dat hele filmpje draaide om die zoektocht en gelukkig hadden we er uiteindelijk ook een gevonden. Dus zou het gek zijn als we nu deze exemplaren filmen. Een televisiewet, zullen we maar zeggen.

Stil liepen we verder. Het was vooral opletten geblazen dat die neushoorns ons niet in de gaten kregen.

Uiteindelijk kwamen we bij een rots die nog het meest deed denken aan het decor uit de tekenfilm The Lion King. We beklommen de enorme steen en vonden een plek met gras waar, volgens Jacques en de ranger, een leeuw gelegen had. Hierover waren de wildlife filmers getipt. Bij nader onderzoek bleek dat onder de rots drie bange welpen van nog geen maand oud zaten. Jacques filmde ze en ik filmde hem weer. Pas na een paar minuten realiseerde ik me dat de volwassen leeuwen elk moment terug zouden kunnen keren. De rangers stonden dan ook niet voor niets met hun wapens op de uitkijk.

Gelukkig hoefden zij niet in actie te komen. Jacques verzamelde relatief snel de shots die hij nodig had en wij waren zeer tevreden met deze prachtige scène. Nadat we nog een paar foto's gemaakt hadden konden we terug wandelen naar de Jeeps. Mama en papa leeuw zijn we gelukkig niet tegen gekomen. Wel een paar giraffes en een oude hyena.

Een paar dagen later gingen we kamperen met de filmers van Sanhu, het bedrijf waarvoor Jacques werkt. Ongeveer zeventig kilometer van Skukuza werd een kamp opgeslagen. Vier caravans en drie tentjes. De caravans werden in een halve cirkel geplaatst, zodat we maar een kant in de gaten hoefden te houden. In het midden van het kamp werd een groot vuur gestookt. In de wildernis hadden we alleen de bescherming van ranger Ed, maar die was zo moe dat hij voortdurend in slaap sukkelde.

Weer werd ons op het hart gedrukt om bijzonder voorzichtig te zijn. Na zonsondergang mochten we niet eens gaan plassen zonder begeleiding van Ed met zijn grote geweer.

Rond tien uur 's avonds reden we met drie Jeeps het bos in. Het was er stikdonker. Wij zaten in een veertig jaar oude Range Rover die voortdurend afsloeg, omdat de echte wildlife filmers natuurlijk voor het beeld in de stoere nieuwe pick-ups met ingebouwd filmlicht en beschermende kooien moesten zitten. Dat is het lot van de 'behind the scenes' crew.

Opeens stopten de Jeeps voor ons. Jacques scheen met groot licht in het rond. 'Ssssst!', deed iemand. Ed schrok wakker. Hij zat achter op de klep van onze terreinwagen en leunde op zijn geweer.

Ik zag leeuwen. Twee! Nee, drie. Ze liepen rustig in onze richting. Vier, vijf, zes. Negen in totaal en ze gingen op hun dooie gemak in het gras liggen. Vol in het licht, pal naast onze auto's! Zeven vrouwtjes en twee mannetjes. Op nog geen vier meter van mijn lens. In een sprong zouden ze bij mij op schoot kunnen zitten.

Volgens de deskundigen in ons gezelschap waren de leeuwen rustig en niet agressief. We hoefden ons in principe geen zorgen te maken. Zo lang we met de filmspots in hun richting bleven schijnen zouden ze ons niet goed kunnen zien. Zei men...

Presentator Paul zat naast Jacques in de Jeep die helemaal vooraan stond. Wij moesten iets verplaatsen om de verbinding te kunnen leggen tussen de filmers en de wilde beesten. Op het moment dat we iets in het hoge gras wegzakten sloeg onze Range Rover opnieuw af en om hem weer aan de praat te krijgen moesten ze iets doen met een reserve accu die achterin stond. Maar daar was onze lamp ook op aangesloten. Besloten werd om de motor even niet te laten lopen.

Laat ik zeggen dat ik het spannend vond. Geluidsman Cor probeerde zich te verstoppen achter een theedoek. Alleen Ranger Ed was niet zo onder de indruk. Hij zat te knikkebollen en te gummynekken, hangend op zijn wapen.

Het luide gebrul van de leeuwen ging door merg en been. Ik kon shots maken waarbij de bek van een leeuw beeldvullend was. Een vrouwtje liep vlak langs de wagen waarin Jacques en Paul zaten. Voor het eerst had ook de dappere Jules Unlimited presentator het niet langer over poesje Mauw.

Na een sur place van ongeveer een uur liepen de beesten verder. We verloren ze uit het oog. Even was dat gevaarlijk, want ze zouden op ons kunnen loeren. Dus moesten we wachten voor we naar het kamp terug konden keren. Jacques had in zijn hele carrière nog nooit een brullende leeuw van zo dichtbij kunnen filmen en het was lang geleden dat hij er zoveel bij elkaar had gezien. Zijn geluidsman had belangrijke opnamen gemaakt voor het Sanhu-archief.

Eenmaal terug bij de caravans en het kampvuur hadden we nog drie uurtjes voor we de zonsopkomst konden filmen bij een belangrijke drinkplek...

Dit zijn avonturen die je natuurlijk nooit vergeet. Telkens als ik leeuwen op televisie zie moet ik aan deze trip denken. Zo ook toen ik deze week op YouTube dit filmpje vond.