boerenkool met worst

Het is winter en dat zullen we weten! Drie keer boerenkool in vier dagen. Dat is het lot van de tv nomaden die van stadion naar stadion trekken. En geloof het of niet, maar je kan nog heel wat verprutsen aan een bak aardappelpuree.

Helmond, Veendam, Deventer of Dordrecht. Het lijkt allemaal op elkaar. Rotterdam, Eindhoven, Amsterdam. Op een tafeltje staat twee chafing dishes. RVS bakken waarin altijd lasagne, nasi, pasta, aardappelgratin of boerenkool zit. Daaronder een bak warm water, die op zijn beurt weer op temperatuur gehouden wordt door twee brandertjes. In de ene voederbak zit deze week dus boerenkool, in de andere worst. Er staat een stapel borden naast, een bestekbak en een klein bakje mosterd. Voor de knoeiers onder ons liggen er wat servetjes.

Voor deze maaltijd leveren wij ongeveer zeventien euro van ons loon in. Dat is waar we recht op hebben als er niets geregeld is. Dagvergoeding. Sejours noemen ze dat in Omroepland. Een bedrag waar je recht op hebt als je niet op normale tijden thuis kan eten. Ongeveer € 2,10 per uur.

Steeds meer opdrachtgevers vinden dit zonde geld. Het zijn waarschijnlijk de boekhouders die elke dag in de zwaar gesubsidieerde bedrijfskantine lunchen en rond vijf uur huiswaarts keren voor de piepers bij moeders-de-vrouw. Zij vinden telkens weer iets nieuws waarop ze kunnen beknibbelen: De toetjes, jongens! De toetjes!

Cameramensen, geluidsmensen, verslaggevers, commentatoren en fieldproducers die tot hun enkels in de modder staan, nooit op normale tijden thuis zijn, altijd in het weekend werken en die dus drie, vier of zelfs vijf keer per week smakeloze stamppot naar binnen werken moeten niet zo zeuren. Zij mogen blij zijn dat ze dit werk doen.

Het maakt niet uit wat er geserveerd wordt als het maar goedkoop is, gemakkelijk warm te houden is en goed vult. Boerenkool bijvoorbeeld. En zelfs op een voorgerecht wordt bezuinigd. Een karig hoofdgerechtje is voldoende.

Of je worst lust?

Het eten wordt natuurlijk uitbesteed. Aan de voetbalclub, de organisatie van een evenement of de jongste stagiaire van de afdeling productie. Het is in elk geval zo georganiseerd dat elke betrokkene altijd iemand anders de schuld kan geven. Een ingewikkeld netwerk maakt het onmogelijk om de verantwoordelijke aan te wijzen. De cameraman wordt ingehuurd door een facilitair bedrijf dat een spannend contract heeft met een producent, die weer in opdracht werkt van de ECV, die op zijn beurt weer afspraken heeft met verschillende zenders en de voetbalclubs. Zeg het maar!

Klagen heeft geen zin. Gevolg is dat er heel wat afgemopperd wordt op de voetbalprak en in het crewbusje. Elke week opnieuw.

Er zijn een paar uitzonderingen, maar de veel clubs in Eredivisie en Jupiler League scoren slecht als het gaat om de verzorging van televisiepersoneel. Je zou bijna denken dat de mensen van de televisie helemaal niet zo welkom zijn.

Even verderop worden kruimelsponsors in de watten gelegd. De mensen die hun reclameborden in beeld brengen staan met buikpijn van de stamppot langs de lijn. Dat is ook waarom ik altijd een beetje verdrietig word als ik hoor dat voetbalclubs miljoenen krijgen van televisierechten. Maar misschien is dit te ver gezocht. Zo moet ik ook niet nadenken over voetballertjes van negentien die hun Porsche Cayenne opzichtig bij de ingang van het stadion parkeren.

Openlijk commentaar leveren op Facebook, Twitter of een weblog is onverstandig. Het kan je zomaar op een reprimande komen te staan, want in het stamppotwereldje is iedereen afhankelijk van iedereen. Je hoofd ligt zo op het hakblok, omdat er altijd wel iemand bang is dat anders zijn of haar hoofd op die plek komt te liggen.

Meestal blijf ik er vrolijk onder, maar soms krijg ik er, zonder dat ik er iets aan kan doen, de schijt van. En dan moet het eruit...