stille tocht

Zondagavond laat. Deze jongen zit stoom af te blazen op het grote bed. De haartjes nog nat; net uit een kokend heet bad. Op zolder draait de wasmachine op volle toeren. Alles wat ik vandaag aan had kon linea recta in de was. De televisie liet zojuist nog wat beelden van vandaag zien. Inmiddels keuvelen ze weer over voetbal. Ik heb de laptop op schoot. Drink een enorm glas fris in één teug leeg, maar deze dorst vraagt om meer. Het komt waarschijnlijk door de Chinese maaltijd.

Een enorme berg bami heb ik gegeten. We waren bij FC Almere en van het in beeld brengen van de stille tocht heb ik een stevige trek gekregen. Om kwart voor acht zaten we met de hele ploeg aan tafel. Doorweekt en rozig. Iedereen had honger als een paard, want dat krijg je van dit weer.

Wij stonden met vijf camera's bij het vertrekpunt van de stille tocht voor de overleden grensrechter uit Almere. Op het parkeerterrein aan de Competitieweg sprak een zoon van de man die voor altijd buitenspel geschopt is. Het waren weinig woorden, maar ze waren stuk voor stuk raak. De burgemeester haalde de clichés van stal. De voorzitter van de KNVB kwam met holle frasen. Woorden die we de volgende week alweer vergeten zijn. We zijn namelijk nogal kort van geheugen tegenwoordig.

Zo vroeg de schoonzus van het slachtoffer op het podium aan de pers of ze de familie een beetje met rust zouden willen laten, maar zodra de stoet in beweging kwam verdrong een roedel fotografen zich voor de vrouw en kinderen van de dood geschopte man, om een zo aangrijpend mogelijke foto te maken. Die hongerige hyena's struikelen honderden meters achteruit, met hun groothoeklenzen, op nog geen vijftig centimeter. Er was niemand meer die de grens kon bewaken.

Ik stond met een enorme telelens op gepaste afstand. Omroep Flevoland zond de stille tocht rechtstreeks uit. In dit geval kan ik begrijpen dat een regionale zender hiervoor kiest. Wel jammer dat het niet alleen een stille, maar ook donkere tocht werd. De belichting liet te wensen over. Desondanks werd het een indrukwekkend programma.

Ongeveer 12.000 mensen zwijgend voorbij zien trekken, dat is een hele stoet. Het idee dat voorop mensen lopen die hun vader of man nooit meer terug krijgen, na een stom potje voetbal. En dan in de wetenschap dat er na vandaag niets zal veranderen. De rode kaarten zijn gewoon gevallen, in de Eredivisie, dit weekend. Volgende week gaan spelers en trainers weer gewoon verhaal halen bij de scheids- en grensrechters. En over een paar maanden zijn we Meneer Nieuwenhuizen vergeten. Vrees ik.

Ik hoop van niet. Ik hoop vurig dat ik niet voor niets heb afgezien in de polder. Want afzien was het wel. Voor we überhaupt begonnen waren was ik al doorweekt. Twee hoosbuien hadden me bijna van mijn camerapositie geblazen. Een noorder storm tijdens het opbouwen en een pijnlijke hagelbui vlak voor aanvang van de live-uitzending. In de open vlakte deed een snijdende wind de rest. Hier was geen kleding tegen opgewassen en ook de lens protesteerde door ongevraagd heel zachtjes in te zoomen. Een waar gevecht met vocht. Al mijn zeempjes waren doorweekt. Theedoeken uit de kantine van FC Almere boden uitkomst.

Ik stond op de tocht en dat heb ik geweten.