never walk alone

When you walk

Through a storm

Hold your head, up high

And don`t be afraid, of the dark

Het is woensdagavond. We staan in het Nieuwe Luxor, Lee en ik. Samen met 1.500 Rotterdammers die allemaal gekomen zijn voor de uitreiking van de Aardig Onderweg Awards. Een prijs, in het leven geroepen door vervoersbedrijf RET, voor mensen die iets bijzonders doen in de Maasstad. De feel-good award show wordt gepresenteerd door Jan Kooijman en rechtstreeks uitgezonden door RTV Rijnmond. Tussen de prijsuitreikingen door zijn er optredens van Zinzi & Evert Jan, Winnie, Stencil en Kivits, Sophia en Isobel, Got Skills en Paul van Soest, maar ook Joke Bruijs, Martin van Waardenberg, The Kik en Anita Meijer. Zo'n avond sluiten ze in Rotterdam natuurlijk af zoals het hoort: met Lee Towers.

'Coz at the end of the storm

Is a golden sky

And the sweet silver song

Of the lark

Eerlijk is eerlijk, Lee is een topper. Altijd hetzelfde, maar oh zo professioneel. Zelfs tijdens de soundcheck bedankt hij na afloop van zijn nummers de lege zaal: 'Dankjewel! Jullie zijn een geweldig publiek!'

Achter de schermen krijgt iedereen van Lee een ferme hand. Of je nou de regisseur of de kabelsleper bent, opdrachtgever of toiletjuffrouw. De koning van het schnabbelcircuit maakt op iedereen een verpletterende indruk. Die man is groot en toch zo gewoontjes gebleven. Altijd toegankelijk en aardig. Zelfs zijn vaste chauffeur, de man die waakt over de gouden microfoon, is attent, vriendelijk en uiterst correct.

Dat past ook helemaal bij deze avond. We zijn terecht gekomen in een warm bad. Een zaal vol gewone mensen. Een gemêleerd gezelschap waaraan je ziet dat ze niet vaak in een theater komen en die intens genieten van alles wat ze voorgeschoteld krijgen. Al die fantastische initiatieven die de revue passeren. De genomineerden die echt iets ontwikkelen of betekenen in de regio.

Walk on, through the wind

Walk on, through the rain

Though your dreams be tossed

And blown

Het is natuurlijk een cliché van de bovenste plank, maar dit nummer werkt altijd. De drums, de blazers, het achtergrondkoortje en natuurlijk die donkere stem van Lee Towers. Hoewel dit niet bepaald mijn genre is krijg ik telkens weer de neiging om keihard mee te brullen. En vandaag is het ook goed voor kippenvel. Dat komt omdat ik met mijn camera bij de genomineerden sta die net geen prijs hebben gewonnen. Voor me zit een meneer die ging dansen nadat bij hem de ziekte van Parkinson werd vastgesteld. Op die manier won hij zijn zelfvertrouwen terug en nu heeft hij Dance for Health opgezet, om zoveel mogelijk mensen met deze ziekte dezelfde ervaring te geven. Hij is zichtbaar teleurgesteld en wordt getroost door zijn vriendin terwijl Lee zingt:

Walk on, walk on

With hope, in your heart

And you'll never walk alone

You'll never walk alone

Het dak gaat er af. De mensen in de zaal gaan staan. De camera's 2 en 3 worden afgedekt door ruggen, maar dat mag de pret niet drukken. In de regiewagen danst onze gepassioneerde regisseur mee. Dit is het hoogtepunt van een dag hard werken met een groep aardige mensen. Een klein beetje houtje-touwtje was het wel, eigenlijk hadden we net te weinig tijd om het volgens het boekje te doen en ook Murphy was de hele tijd in de buurt, maar nu kom alles samen.

Het is gelukt! We hebben door teamwork toch weer een prachtig programma afgeleverd.

Alone

Walk on, walk on

With hope in your hearts

You'll never walk, alone

En toch is het niet helemaal waar wat Lee zingt. Als alles klaar is en wij bij de achterkant van de regiewagen aan kabels trekken komt The Voice Of Rotterdam door de backstage-ingang weer naar buiten. Hij vraagt of iemand even kan helpen met zijn rolkoffertje. Als hij het trappetje af is loopt hij tussen de grote regiewagen en een betonnen muur over het loading-dock van het Nieuwe Luxor. Het rolkoffertje sleept achter hem aan. Ik zie hem op de rug. Een lange donkerblauwe jas. Hij verdwijnt in de nacht.

Daar loopt Lee Towers. Helemaal in zijn eentje....