vox pop

Op zondag 28 april 1996 verloor Go Ahead Eagles thuis met 1-3 van RKC en degradeerde, voor een periode van zeventien jaar, van de Eredivisie naar de Eerste Divisie. De volgende morgen stuurde Studio Sport in alle vroegte een cameraploeg naar Deventer om 'de sfeer' te proeven. Het moest een kort stukje opleveren over het verdriet in de Hanzestad voor het Sportjournaal, die avond.

Ik was een jonge hond; werkte pas een jaartje als cameraman in Hilversum. Daarom heb ik veel details van deze dag onthouden. Het komt misschien ook door een legendarisch interview dat de uitzending nooit heeft gehaald.

Bij het stadion was voor ons niet veel te halen. Ik geloof dat we een teleurgestelde trainer gesproken hebben. Of de voorzitter. Verder heb ik shots gemaakt van de verlaten boel. Een beetje tussen de hekken door. Ook hebben we de smalle straatjes rond het stadion gedraaid, maar op maandagochtend is het daar niet spannend.

Op De Brink hadden we afgesproken met een Go Ahead deskundige, die in zijn stamcafé de regionale kranten bestudeerde en analyseerde wat er was mis gegaan. In combinatie met wedstrijdbeelden van de dag ervoor hadden we genoeg materiaal voor een item van twee minuten, maar de verslaggever wilde graag nog wat reacties van de gewone man op straat. Vox pop.

Het viel een beetje tegen. De meeste mensen die we aanspraken reageerden niet of nauwelijks op de vraag: 'Erg hé?' Maar soms moet je even volhouden. Bij straatinterviews is mazzel een belangrijke factor. Er kwam een wat oudere man aangelopen. De verslaggever wees hem aan. Ik startte de opname. De geluidsman richtte zijn hengel. We liepen met draaiende camera op de man af.

'Vind u het ook zo vreselijk, meneer, wat er gisteren gebeurd is?' vroeg de verslaggever. De man liet een korte stilte vallen. Het leek alsof hij even moest slikken.

'Ja', zei hij. 'Het is ontzettend droevig. Ik ben er helemaal kapot van.'

Hij keek somber.

En toen zei hij: 'Maar ze was al heel lang ziek. Het is misschien maar beter zo...'

Vervolgens vertelde hij uitgebreid over het verlies van zijn vrouw, die een dag eerder was overleden. De verslaggever kwam er even niet meer tussen en kon het gesprek niet met fatsoen beëindigen. Hij moest die meneer laten uitspreken. En ik vond het niet zo respectvol om dit allemaal te filmen, maar om de camera bruut weg te draaien, dat zou ook niet chique zijn. Het was heel ongemakkelijk.

Nadat de man was uitgesproken condoleerde de verslaggever hem en wij boden onze excuses aan voor deze gekke overval. Natuurlijk zouden we de opname niet gebruiken. En we waren er klaar mee. Inpakken en wegwezen.

Laat het een waarschuwing zijn voor de verslaggever die morgen naar Deventer moet.