monaco 2003

Dit weekend wordt de grandprix van Monaco gereden. Volgens velen de mooiste race op de Formule1 kalender. Ik ben het daar mee eens. Vier keer was ik erbij en daar bewaar ik goede herinneringen aan.

Het eerste wat in me opkomt is Monaco 2003. Dat was nog in de goede tijd van RTL5. Jos Verstappen reed bij Minardi en er was zelfs genoeg budget voor een live beeldverbinding vanaf de startgrid. Zo konden we Jos 'The Boss' nog interviewen vlak voor hij aan de race begon.

Tegenwoordig is een draadloze camera niet meer heel spannend, maar tien jaar geleden was dat best uniek. Er moest iemand achter mij aanlopen met een zender op een stok en die moest hij richten op een ontvanger die hoog op het dak van een tribune stond. Zo'n zichtverbinding luisterde nog heel nauw.

Ik kan me die zondagmiddag, 1 juni 2003, nog zo voor de geest halen. Marco, onze producer, wilde bij wijze van uitzondering mijn antennerichter zijn. Zo kon hij ook eens rondneuzen bij de startopstelling. Dat is in Monaco altijd heel bijzonder, omdat daar extra veel beroemdheden rondlopen. Het is er krap en het is Monaco met haar rijke Formule1 historie. Het is best speciaal om daar tussen de Formule1 bolides te wandelen, ookal loop je met een antenne in de hand en moet je meer naar die ontvanger kijken dan naar de jetset om je heen.

Bono was er. Die liep natuurlijk vooraan op de grid bij Williams en Ferrari. Niet bij de jongens van Minardi op achterste rijen, waar wij moesten zijn. Toch kwamen we de zanger van U2 tegen. Vlak voor we de grid moesten verlaten. De toeter had al geklonken en mannen in witte overhemden sommeerden iedereen om zo snel mogelijk over de betonnen pitwall te klimmen. Ook Bono zocht een veilig heenkomen. Hij droeg een bruin overhemd, een donkere zonnebril en hij had een rare pet met schotse ruit op.

Ik weet niet waarom ik het deed, maar uit mijn borstzak toverde ik een klein notitieboekje en een pen. Die hield ik bij de wereldberoemde zanger onder zijn neus. Op mijn schouder had ik nog steeds die grote camera en Marco richtte zijn antenne keurig op het dak van de tribune. Niet dat we nog live in de uitzending waren, maar dat wist Bono natuurlijk niet. Die had geen idee en signeerde waarschijnlijk, omdat hij bang was dat anders de hele wereld zou kunnen zien hoe hij ons wegstuurde. Dat was niet het geval. De enigen die zagen wat er gebeurde waren jaloerse collega's in de satellietwagen en de jongens in de regie. Via de intercom hoorde ik een luid applaus vanuit Hilversum.

Of ik de voorman van U2 een hand gegeven heb durf ik niet met zekerheid te zeggen. Laten we het er op houden dat ik hem heel kort gesproken heb. Al was het louter een verlegen 'thank you very much'.

Jos Vertappen viel na 28 ronden uit. Juan Pablo Montoya won die middag. En ik had een handtekening van Bono. Gescoord in een opwelling. Stomweg omdat het kon.

Ik zou het bewijs hier graag tonen, maar ik heb die handtekening een paar maanden later gegeven aan de grootste U2 fan die ik kende. Iemand die ik al heel lang niet meer gesproken heb en toch weet ik vrij zeker dat zij nog steeds heel zuinig is op die krabbel. Het zou me niet verbazen als ze hem heeft ingelijst en dat dit kleine papiertje uit een F1-notitieblokje al tien jaar bij haar op de schoorsteenmantel staat.