cricket

Tot mijn grote genoegen stond het muziekfestival De Wereld Draait Buiten twee maanden lang in mijn agenda. Ik was aangevraagd. Begin deze week besloot iemand echter, in al zijn wijsheid, dat ze mij bij nader inzien toch niet nodig hadden. Daarover was ik even behoorlijk verdrietig. Inmiddels had ik een paar andere opdrachtgevers teleur moeten stellen en die hadden hun projecten voor 7 juli inmiddels ingevuld met andere namen. Uiteraard.

Gelukkig bleef ik niet lang werkeloos. Een van de laatste acties van Renato Coenen, in zijn rol als planner bij Team ENG, was het doorschuiven van mijn naampje naar de zondagploeg voor Studio Sport. Ik ga mijn vriend zeker missen.

In de loop van vrijdagmiddag begreep ik dat er voor deze zonnige zondag een cricketwedstrijd in het schema stond. De interland Nederland-Ierland te Amstelveen. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik in mijn twintig jaar durende carrière als cameraman nog nooit cricket had gefilmd. Sterker nog: Ik had nog nooit naar een cricketwedstrijd gekeken!

Het is wellicht een beetje vreemd om te debuteren bij een belangrijke interland, maar zoveel cameramensen met verstand van cricketzaken zullen er in Nederland niet rondlopen. De in alle haast gebelde verslaggever dacht dat wij er samen wel uit zouden komen.

Ik heb thuis nog huiswerk gemaakt door op Wikipedia de spelregels te bestuderen en op YouTube cricketbeelden van Sky Sports te bekijken. Desondanks begreep ik in eerste instantie geen snars van het spel. Ik had geen idee, maar het leuke van mijn werk is dat je gedwongen bent om snel te leren. Tennis ben ik pas leuk gaan vinden tijdens een week op Roland Garros, turnen is interessant dankzij de draaiperiode voor een documentaire over Boris Orlov en dankzij een programma rond Pieter van den Hoogenband kijk ik geïnteresseerd naar zwemmen. Zondag kreeg ik cricketles.

Het lijkt ingewikkeld met termen als wicket, bowling, batting, stumps, bails, creases, batsman, bowlers en fielders. Ook duurde het even voor ik de puntentelling in de smiezen had, maar tijdens een cricketwedstrijd heb je alle tijd. Het duurt ontzettend lang. De interland tegen Ierland begon om elf uur 's ochtends. Rond twee uur was de eerste slagbeurt voorbij. Na de rust, om kwart voor drie, ging het verder. Nederland speelde slecht en daardoor was het 'al' om vijf uur 's middags afgelopen.

Ik was inmiddels roodverbrand en helemaal bijgepraat door een oud mannetje uit het publiek. Het filmen ging goed. Deels omdat we meer een sfeerreportage maakten dan een wedstrijdverslag en voor beelden van de wedstrijd had ik alle tijd. Kansen genoeg om een bruikbaar shot te maken. Alleen het winnend punt miste ik, omdat de batterij van de camera leeg was. Voor Studio Sport gebruiken we sinds kort HD camera's en die verbruiken meer stroom. Daar stonk ik even lelijk in. Hoe verslaggever Erik van Dijk dat heeft opgelost in de montage kan je zien in de reportage die zondagavond is uitgezonden.

Weer een klein vinkje op de lange avonturenlijst van deze cameraman. Cricket ken ik nu ook. Een beetje. Niet dat ik het de volgende keer (over 19,5 jaar) nog allemaal weet, maar wat ik zal onthouden is de sympathieke manier waarop we zijn ontvangen. Na afloop kwam zelfs een van de internationals naar me toe om te vragen wat ik er van vond. Hij gaf toe dat het Nederlands team slecht gespeeld had en hoopte dat de cricketsport toch positief in beeld zou komen. Vervolgens bedankte de sterspeler me voor mijn aanwezigheid. Dat zal je bij voetbal niet snel overkomen.