backfocus

Terwijl de rest van Nederland langzaam ontwaakt is het al lang ochtendspits bij de uitgifte van het ENG bedrijf. Alle Windstoppers verzamelen. Cameraploegen die gaan uitzwermen over het hele land -zo niet de hele wereld- controleren hier hun spullen. Galaxy's, Alhambra's, Vito's, Transporters of 807's worden volgestouwd met equipment. Statieven, lichtkisten, monitoren, lenstassen, accu's en kratjes vol klein materiaal. Dan begint het gesleep met dolly's, reflectieschermen, softboxen, rails, HMI's en andere extra's waar filmpjes doorgaans mooier van worden.

Het is een drukte van belang. Karretjes rijden af en aan. Op de uitgestrekte balie staat voor kapitalen aan apparatuur. Het is nog goed kijken wat bij wie hoort. Wie bij wie en het is altijd leuk om even te vragen wie wat gaat doen vandaag.

Koffie!

Bij de ene firma smaakt de koffie beter dan bij de andere. Het varieert van opgewarmd slootwater tot een redelijk prettig gemalen-bonen-bakkie. Hoe dan ook, op dit tijdstip behoort zwarte koffie tot de primaire levensbehoeften.

Het is een drukte van belang. Mensen lopen door elkaar. De uitgifte-medewerkers maken heel wat meters om iedereen van dienst te zijn. Er zijn altijd nog vragen, kleine storingen die verholpen moeten worden of handige accessoires die op het laatst worden aangevraagd.

Het dure programma van de publieke omroep staat hier nog naast de realityshow van een commercieel station. Alles door elkaar. Nieuws en actualiteiten van verschillende zenders, sportploegen, documentair, kunst, bedrijfsfilms, plat amusement en nog platter amusement. De diversiteit aan programma's, al die verschillende klussen en bestemmingen, dat maakt dit wereldje zo interessant. Hier begint en eindigt de klus, dat is de enige zekerheid die al deze camera- en geluidsmannen hebben. Hoe laat ze klaar zijn, waar en bij wie ze in de tussentijd terecht komen; dat weet niemand. Dit is het begin van weer een nieuw avontuur. Zullen we eten vandaag? Houden we het droog? Worden we opgejaagd of krijgen we alle kans om er iets moois van te maken?

Natuurlijk wordt er geroddeld over regisseurs en verslaggevers, maar altijd oppassen dat niet iemand net even een testje draait. Voor je het weet staat een ongezouten mening, dankzij de gevoelige cameramicrofoon, op een schijfje dat bij die opdrachtgever terecht komt.

De cameraman checkt zijn camera en stelt hem naar wens in. Er zijn nog heel wat menu-opties die doorgenomen moeten worden alvorens de draaidag kan beginnen. Met name het opname-formaat en verschillende viewfinder instellingen zijn van belang. De geluidsman regelt zijn microfoonzendertjes af.

En dan, tot slot, de backfocus!

De lens moet worden afgesteld op de camera, zodat de scherpte niet verloopt als je gaat zoomen. Het is een basishandeling die elke cameraman elke keer aan het begin van een dag doet. Dit ter voorkoming van shots die net niet gestoken scherp zijn. Hiervoor moet je met een open diafragma (kleine scherptediepte) helemaal inzoomen op een glimmend punt of een zogenaamde backfocuskaart. Nadat je hebt scherp gesteld zoom je langzaam uit en controleer je of het beeld zijn scherpte houdt. Zo niet dan verdraai je achterste ring van de lens. Een precisieklusje, maar simpel. Omdat dit zo belangrijk is hangt bij elke uitgifte een kaart met een speciaal testpatroon.

Toch heb ik iets met die backfocus. Het is een mysterie. Telkens als ik een geschikt punt heb gevonden, helemaal ingezoomd ben en wil focussen gaat er iemand voor staan. ALTIJD! Elke dag opnieuw, al bijna twintig jaar lang. Ik heb dit besproken met een paar betrouwbare collega's en die herkennen het. ALLEMAAL!

Het maakt niet uit of ik op een podium de glimmer van een drumstel neem of het backfocusbord bij een willekeurige uitgifte. Er is echt geen opzet in het spel, maar stom toeval kan het ook niet meer zijn. Het is een hogere macht. Misschien bestaat er toch een God en heeft die een gloeiende hekel aan scherpte... 

Zou toch kunnen?