zeem!

Quizvraag: Wat is de overeenkomst tussen een glazenwasser, wielrenner en de cameraman?

Simpel.

Ze zijn alledrie geklopt zonder een goed stuk zeem.

De glazenwasser is overigens de enige die hem niet in zijn broek heeft. Tenminste, dat lijkt mij wel zo verstandig.

Eens in de zoveel tijd koop ik een flinke natuurzeem. Een kwaliteitsproduct. Bij voorkeur gemzenleer of heel dun kalfsleer. Het mag wat kosten. Voor mij is de zeem een onmisbaar stuk gereedschap.

De zeem, die nooit helemaal vierkant is, knip ik in stukjes van ongeveer tien bij tien centimeter. Al die kleine zeempjes stop ik in de rugzak met mijn PGU (Persoonsgebonden Gevechts Uitrusting), die elke werkdag met me mee op avontuur gaat. Voor ik begin met een klus stop ik een zeempje in mijn broekzak en eentje in mijn jaszak. Tijdens het filmen moet er altijd zeemleer voor het grijpen zijn. Je weet immers nooit wanneer er spetters op de lens komen.  

In mijn omgeving vind je dus overal zeempjes. Bij de wasmachine, in al mijn broeken, jassen, en tassen. In de auto, in het koffertje van de GoPro, bij mijn lampjes, in de fototas en op mijn bureau. Ze slingeren overal. Als ze eenmaal per ongeluk in de wasmachine terecht zijn gekomen is het meestal gedaan met de kwaliteitszeem. Dan zit er weer een uitgedroogd frommeltje in een broek. Wat je ook doet, die gaat nooit meer lekker vocht opnemen en streeploos lenzen poetsen.

De doekjes raken kwijt, ik leen ze uit of geef ze aan collega's die zonder zitten. Ze sneuvelen in de was. Zo nu en dan wordt een zeem gebruikt voor schoonmaakwerkzaamheden op vettige plekken of na een champagnedouche. Ze worden smerig.

Vandaar dat ik eens in de paar maanden een nieuwe zeem moet kopen. Dan ben ik opeens al mijn zeempjes kwijt en zit ik zonder. Wel jammer dat ik er soms te laat achter kom. Want eens in de zoveel tijd gaat het plotseling regenen en moet ik een lens poetsen met de onderkant van mijn T-shirt. Dat vind ik zo ontzettend onprofessioneel van mezelf; dan schaam ik me kapot. Zo werken eigenlijk alleen amateurs.

Maar het kan nòg erger! Echte prutsers poetsen nooit. Die leveren een camera aan het eind van de draaidag gewoon in met opgedroogde zweetdruppels in de viewer, vette vingers en spetters op de lens. In het ergste geval vind je een halve asbak in de kleine richeltjes van de camera of genoeg strand voor een kleine zandbak.

Echt waar!

En er zijn meer prutsers dan je denkt.