triatlon

Het organiseren van een wedstrijd die bestaat uit 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,195 kilometer hardlopen is volkomen idioot. Het zou verboden moeten worden. De bedenker van het fenomeen triatlon moet wel een sadist zijn. Niet dat we medelijden hoeven te hebben met de deelnemers. Ik geloof niet dat er iemand gedwongen wordt om te gaan trainen voor deze onmogelijke duursport. Dat doen ze zelf. Nee, heb vooral deernis met de volgers!

Sta eens even stil bij die arme cameramannen en motorrijders die zulke sportevenementen in beeld brengen.

De Triatlon van Almere begon zaterdagmorgen om half acht. Om op tijd klaar te zijn voor de start was de televisiecrew vanaf half zes op locatie. In mijn geval betekende dit dat het wekkertje om vier uur rinkelde.

Gelukkig regende het pijpenstelen in Flevoland. De camera was zodanig ingepakt dat ik nergens meer bij kon. Voor ik goed en wel in het bootje zat, van waaruit het zwemmen in beeld gebracht werd, was ik al drijfnat. Na drie kwartier varen was duidelijk dat mijn motorbroek en regenjas niet bestand zijn tegen aanhoudende neerslag. En ik kan ook melden dat het niet prettig is om met een natte kont achterop een motor te kruipen. Zeker niet als je weet dat je de komende acht uur op die motor moet blijven zitten. Vijf uur fietsen en daarna drie uur in hardlooptempo.

Het bleef regenen. Mijn lensdoekjes absorbeerden in hoog tempo. Ik had er heel wat bij me, maar uiteindelijk moest ik de wedstrijd afmaken met papieren zakdoekjes. In mijn jas zat een dik pak verzadigde zeem. Ik stond te soppen in mijn schoenen en was doorweekt tot op de laatste draad.

Onder die omstandigheden is het niet makkelijk werken. In de zoeker zie je niks omdat hij de ene helft van de tijd vol druppels zit en de andere helft van de tijd beslaat. De lens spettert voortdurend vol en je kan de camera niet lekker vastpakken, omdat die doorweekte regenhoes in de weg zit. Bovendien ben je tussen het filmen door de hele tijd aan het poetsen en de lens aan het beschermen tegen nieuwe druppels. Veel shots kan je niet maken omdat het beeld al blur is voor je de opname hebt kunnen starten. De voetsteunen worden nat en spekglad. Ongetrainde spieren verzuren eerder in de kou. Tegen de tijd dat de vermoeidheid begint op te spelen gaat de snelheid omlaag en dat komt de stabiliteit zeker niet ten goede.

Mopper de mopper.

We waren bijna negen uur onderweg. Inmiddels had ik veel respect gekregen voor de triatleten die we volgden. En medelijden met mezelf. Ik was gesloopt. Dit was misschien wel de zwaarste klus van het jaar. Zeker gezien de omstandigheden.

Moe maar voldaan plofte ik zaterdagavond op de bank. Voor de tv ben ik in slaap gevallen en hoe het werkt in mijn hoofd weet ik niet, maar ik droomde alweer over de Almere Triatlon van 2014. Maar dan wel in een stralend zonnetje.  

foto: Raymond Klaassen