2000 (20 jaar cameraman)

De Olympisch Kampioen had het, na de spelen in Sidney, even rustig aan gedaan. Hij had optimaal genoten van zijn gouden medailles, alle huldigingen en andere festiviteiten. Pas na een paar maanden deed hij voor het eerst weer mee aan een wedstrijd. Dat was toevallig in Glasgow. Het was geen heel belangrijke wedstrijd, maar voor Studio Sport reden genoeg om een verslaggever met cameraman naar Schotland te sturen.

In het Tollcross Park Leisure Centre hadden ze het helemaal voorelkaar. ‘The Dutch Dolphin’ kreeg de behandeling van een wereldster. Zijn toegewezen persoonlijk assistente week geen seconde van zijn zijde. De vrijwilligster van het City of Glasgow Swimteam stelde zich op als een ware waakhond.

Dus toen de Nederlandse cameraman tijdens de warming-up een shotje van ‘onze’ zwemheld uit Geldrop wilde maken werd hij bruut weggestuurd. Na enig aandringen kreeg hij in de gaten dat protesteren geen enkele zin had en droop hij, sloffend op zijn blauwe overtrekschoentjes, af. Even verderop probeerde de cameraman het opnieuw, maar weer werd hij heengezonden. Niemand, maar dan ook helemaal niemand mocht in de buurt van Pieter van den Hoogenband komen.

Een paar maanden eerder, vlak voor de Olympische Spelen van 2000, hadden ze nog samen door Sidney gelopen en uitvoerig gesproken over muziek, over televisie en over cabaret. Over alles en iedereen. De cameraman was namelijk (samen met collega Dennis Westenberg) betrokken geweest bij een NOS documentaire over de voorbereiding van Pieter op de Olympische Spelen.

Hij was een paar dagen bij wedstrijden in Parijs geweest. Even op en neer naar Londen voor het aanmeten van een nieuw zwempak. Ze waren samen op Pinkpop geweest en bij de verkiezing van Sportman van het Jaar. De cameraman had talloze malen de training van Pieter gefilmd in de Eindhovense Tongelreep. Ook had hij opnamen gemaakt van een avondje home-video’s kijken met de familie Van den Hoogenband. Hij was erbij toen de zwemmer vlak voor de Olympische Spelen zijn schouder blesseerde en even serieus in paniek was. En de cameraman was, zoals gezegd, vlak voor de spelen begonnen een week in Australië om een laatste hand aan deze film te leggen.

Een interview onder de Harbour Bridge met op de achtergrond het beroemde Sidney Opera House. Loopshots van Pieter in Darling Harbour en op de Pyrmont Bridge. Tussen de bedrijven door hadden ze uitgebreid gegeten in goede restaurants, samen met coach Jacco Verharen en diens toenmalige vriendin Inge de Bruijn.

Na de spelen waren de documentairemakers nog een keer met Pieter en coach gaan dineren in een Eindhovens sushi-restaurant om alle successen te vieren. De medailles van de zwemmer en de kijkcijfers van de programmamakers.

En nu, weer een paar maanden later, stond diezelfde cameraman in Glasgow en mocht hij niet eens in de buurt komen van het inzwemzwembad. Gelukkig duurde deze vreemde vertoning niet lang. Op een bepaald moment zag de wereldster vanuit een ooghoek de televisiemakers staan. Pieter schoot in een nieuw wereldrecord het bad uit en vloog op de cameraman af. Het werd nog net geen natte omhelzing, maar vriendschappelijk was het zeker. Binnen twee tellen ging het over de nieuwste van Pearl Jam.

Mimi, de Schotse pitbull die tegelijkertijd het schoothondje van ‘the dutch swimchamp’ was, stond erbij en keek er naar. Ze hield nog een handdoekje vast dat ze even wilde aanbieden. Pieter keek een beetje meewarig naar de mevrouw, glimlachte en zei: ‘Het moet niet gekker worden!’

Jaren later bij een NK zwemmen in Amsterdam zat ik op een dolly aan de rand het zwembad en direct na een gewonnen race dook Pieter van den Hoogenband uit het beeld toen hij uit het bad klom. De regisseur vroeg in een soort van paniek wat er aan de hand was tot hij op een andere camera zag dat de zwemmer de cameraman op de dolly een ferme hand gaf. En de afgelopen zomer nog, kreeg ik opeens -ergens in Utrecht- een ferme tets op mijn kale bats. Stond EYOF-toernooidirecteur van den Hoogenband opeens achter me.
Ik mag dat wel.