afscheid van bergschoenen

Het gebeurt altijd op een moment waarop je zoiets er even niet bij kan hebben. Veter stuk. Ik trok mijn schoenen aan, gaf een flinke snok aan de veter… en knap! Dat had ik niet aan zien komen. Anders was ik wel omzichtiger te werk gegaan.

Echte professionals en ware neuroten hebben natuurlijk altijd een setje reserve veters liggen. In de meterkast, naast al die blikjes met wax die je telkens weer meeneemt en waarvan bij thuiskomst blijkt dat je nog vier ongeopende exemplaren hebt liggen. Daar dus. In die oude vergeelde schoenpoetsschoendoos. Maar ik ben blijkbaar niet professioneel genoeg. Wel een neurootje, maar kennelijk kan het erger. Voor de zekerheid heb ik nog even gekeken. Geen reserve veters in de juiste lengte.

Daar sta je dan.

We zouden voor VARA’s Vroege Vogels het bos in trekken. Het was een regenachtige dag. Het zou vast en zeker een gladde modderbende zijn in de omgeving van Langbroek. Ik had geen keuze. Bovendien waren die Scarpa’s toch al zo lek als een mandje.

Deze bergschoenen heb ik aangeschaft in 2003, bij Bever in Hilversum. In tien jaar tijd hebben we samen heel wat avonturen beleefd. De wereld rondgereisd.

Marokko, Venezuela, Portugal, Frankrijk, Spanje, Amerika, Duitsland, Maleisië, Monaco, Canada, Italië, België, Kroatië, Polen, Australië, Engeland, Turkije, Curaçao en Bonaire, Brazilië, Hongarije en Zwitserland. Sommige plekken wel twee of drie keer. Om over alle voetstappen in Nederland nog maar te zwijgen. Als ik deze ‘kistjes’ gemiddeld twee dagen in de week aan heb gehad, dan is dat toch goed voor minimaal duizend dagen lief en leed. Vaak op slecht terrein.

Ze hebben heel wat grip geboden. We kilometers gemaakt in pitstraten, op bergen, langs voetbalvelden, bij ijsbanen, op vliegvelden, op podia van festivals, in havens, steden en fabrieken. In modder, weilanden, bossen, woestijnen en op stranden.

De Formule1, de Tour de France, Olympische Winterspelen, Pinkpop, de nadagen van Jules Unlimited, The Phone, talloze potjes voetbal, Dakardagen in Valkenswaard, de Military van Boekelo, Klokhuizen, de Mont Ventoux… Moet ik doorgaan?

Nee. Het is klaar.

Ik trok die veter stuk en wist gelijk dat het afgelopen was. Hiermee kwam definitief een eind aan een goedlopende samenwerking. Het leer is gebarsten, de zolen zijn versleten. Mijn voeten en rug verdienen beter.

Als ik beroemd zou zijn, dan verdienden deze bergschoenen zeker een plek in mijn persoonlijke museum. Ik kan een boek schrijven met verhalen over dagen waarop ik deze schoenen heb gedragen. Maar nu gaan ze naar de vuilnis. Niet gelijk deze week. Over een poosje. Als ze op een dag in de weg staan.

Het afscheid hing al een poosje in de lucht. De laatste maanden heb ik ze niet zo goed meer onderhouden. Minder vaak schoon gemaakt. Ik was er niet langer zuinig op. Ik had me voorgenomen eens binnen te lopen bij een outdoor specialist, maar nu was het te laat.

Op mijn ‘gewone’ schoenen ging ik aan het werk. Glibberen en glijden. Met Menno Bentveld op zoek naar de eitjes van de Sleedoornpage.