Niets blijft
me bespaard. De ice-bucket, vijf dagen een zwart-witfoto en nu daagt Erik
Kolner me uit om zonder nadenken tien muzieknummers te noemen die een
belangrijke rol in mijn leven hebben gespeeld. En mijn probleem is dat ik dit
soort lijstjes stiekem hartstikke leuk vind, dus daar ga ik weer.
Tien
nummers. Niet perse mijn all-time favorites en zeker niet allemaal even goed,
maar ze waren nadrukkelijk aanwezig op een bepalend moment in mijn leven. Hierdoor
zijn deze nummers blijven hangen en een onderdeel geworden van mijn
persoonlijke soundtrack.
Zal ik het
ook toelichten?
Ja, ik denk
dat ik daar niet onderuit kom.
Maar eerst
de nummers:
Mijn oude Limburgse
vrienden en bekenden zullen gelijk het verband zien. Deze nummers verwijzen
allemaal naar de meeslepende carnavalsfeesten in de Geleense
Hanenhof, eind jaren ’80 en begin jaren ’90. Ik heb daar eerder al eens over
geschreven. Mijn MAVO en HAVO jaren.
Het hele
jaar kon ik me verheugen op die vier avonden in de Hanenhof. Eigenlijk deden we
niet meer dan rondjes lopen op de muziek, gespeeld door een grote band op het
podium, maar iedereen was er. De hele Geleense schooljeugd. Zo’n vijftienhonderd
jongens en meisjes tussen de veertien en negentien jaar oud. Het was letterlijk
om elkaar heen draaien. Een kokende, kolkende massa. Dansen en sjansen. Kijken wie er beschikbaar was en
uitvogelen welke meisjes interesse toonden.
Ik heb voor het eerst
gezoend in de Hanenhof. Het was op een carnavalsdinsdag. Als ik goed reken in
1987, even na middernacht. Het Limburgs Volkslied speelde ten teken dat het
feest voorbij was en dat we weer een jaar moesten wachten. Verdrietig viel ik
in de armen van een meisje met een plaatjesbeugel. Bloednerveus was ik, ondanks
alle ‘sneeuwwitjes’ (7Up met een scheutje bier) die er op mijn veertiende nog
behoorlijk in hakten.
Een jaar later, carnaval
1988, scharrelde ik tijdens het jeugdcarnaval mijn eerste echte vriendinnetje
op. Het mooiste meisje van de MAVO. Dit tot grote ergernis van een klasgenoot
die dacht dat hij haar kon veroveren. Het meisje uit Spaubeek koos uiteindelijk (terecht) voor
mij en dat voelde alsof ik de Europacup I gewonnen had. Tot ze het een paar maanden later, na de
zomervakantie, uitmaakte en ik de rest van 1988 verdrietig moest wachten op
carnaval 1989.
Volgens mij heb ik deze
doldwaze dagen in de Hanenhof een jaar of vijf, zes bezocht. De laatste jaren
met mijn grote vriend Rob, van wie velen dachten dat het mijn broertje was. Wij
vonden de Limburgse carnavalsmuziek wel grappig, maar we gingen pas helemaal
uit ons dak als de band nummers speelde van U2, The Golden Earring, Van Halen
en natuurlijk de Rolling Stones.
Deze muziek maakt
mij nog steeds vrolijk. Het zijn slechts tien nummers. Ik kan er nog veel meer
opsommen, maar dat is niet de bedoeling. Ik hoop alleen dat Erik mij na het beluisteren
van deze vreemde combinatie nog serieus kan nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.