kruipruimte

We zijn in Noardburgum, een klein plaatsje tussen Leeuwarden en Groningen. Hier, in zorgcentrum Nieuw Toutenburg, is een bijzondere sprinkhaansoort ontdekt. De Kassprinkhaan. Een exoot uit Azië. 

En als zo iets gebeurt, dan worden ze niet alleen bij Naturalis enthousiast, maar ook de makers van VARA’s Vroege Vogels staan gelijk te trappelen. Zo’n klein beestje, dat niet levensvatbaar wordt geacht in Nederland, is een prima aanleiding om een complete filmploeg met presentator én een sprinkhaandeskundige naar het hoge noorden te sturen. Zelfs als die Tachycines asynamorus alleen in de kruipruimte van het verzorgingshuis zit.

We maken een klein luik in de vloer open. Daar onder is een zwart gat. Als ik mijn hoofd er doorheen steek en een klein zaklampje aanmaak, zie ik een lage ruimte, veel spinnenwebben en een vloer van klei en modder. Het is er vies en vochtig. Desondanks laat ik me even later afzakken. De camera zet ik op een babystatief dat al snel helemaal onder de drek zit. Twee kabels (voor beeld en geluid) gaan door het gat naar boven, zodat de regisseuse kan meekijken zonder vies te worden en ook de geluidsvrouw houdt haar kleertjes schoon. Alleen de presentator, de deskundige en de cameraman transformeren hier tot ideale proefkonijnen voor een nieuw te ontwikkelen wasmiddel.

Toch klaag ik niet. Stiekem vind ik dit wel leuk. Ze noemen mij al Momfer bij de VARA. Niet alleen vanwege mijn Limburgs accent, maar ook omdat het de tweede keer in een jaar tijd is dat ik in een kruipruimte moet filmen. Nog even en ik ben specialist op dit gebied. Mijn opa werkte immers ook al bij de Staatsmijnen.

Alleen heb ik niet bepaald het ideale figuur voor dit soort klusjes. Ik ben geen slangenmens. Cirque du Soleil is niks voor mij. Tijdens een reis door Vietnam heb ik ooit de beroemde Cù Chi tunnels bezocht en daar moest ik al snel concluderen dat ik totaal ongeschikt zou zijn voor de Vietcong. Te dik!

Maar als er ergens iets te filmen is dan ben ik van de partij. Ongeacht de omstandigheden.

Menno Bentveld is de presentator van dienst. Samen hebben wij bovenop de kabelbaan van Chamonix gestaan. We zijn van de Euromast gesprongen, hebben samen aan verschillende bergwanden gehangen en we hebben een kudde wilde olifanten verplaatst in Zuid Afrika. Kortom: We hebben voor heter vuren gestaan. Een vieze broek, een natte kont en wat spinnenrag in het haar is minder erg dan bijna vergast worden tijdens een uit de hand gelopen brandsporenonderzoek bij TNO of met een skeletonslee van een bobbaan naar beneden suizen. Zelfs wanneer er overal om je heen moddervette Kassprinkhanen kruipen. Honderden, zo niet duizend.

Desalniettemin hebben we pret, daar onder de vloer van dat oude Friese verzorgingshuis, al is het ook soms vloeken als ik mijn camera moet verplaatsen in het pikkedonker. Het is gepruts en geklooi. Ik stoot mijn kop en verrek mijn rug. Zodra we groot licht aansteken schrikken de sprinkhanen, die we juist zo graag willen filmen, en kruipen ze weg in gaten en kieren. Die beesten blijven overigens ook niet stil zitten als ik even een extreme close-up probeer te draaien.

Maar het belangrijkste onderdeel van deze hele ondergrondse operatie, veel belangrijker dan het draaien van een reportage voor Vroege Vogels, is anno 2014 natuurlijk het maken van een selfie. Een foto die goed weergeeft hoe we hier zitten te prutsen in de bagger. Tot de oren onder de blubber. Dat moeten we even vastleggen natuurlijk. Voor het nageslacht, maar vooral ook voor Facebook. Opdat iedereen straks weet hoe wij hebben afgezien voor een paar minuutjes fijne televisie.

Nou, hier komt hij dan.

Klik!

Oh, ja en die Kassprinkhaan… Hoe het daar mee zit zie je over een paar weken wel. Op een dinsdagavond, tien voor half acht. Bij de VARA op NPO2. Vroege Vogels TV. Daar moet je sowieso maar eens naar kijken!