regieklus

Laat ik helder zijn: Ieder zijn vak!

Ik ben cameraman, daar is geen twijfel over mogelijk en dat zal ook altijd zo blijven. Cameraman is het mooiste beroep op aarde. Ik kan me niet voorstellen dat het ooit gaat vervelen.

Toch is het soms interessant om de horizon even te verbreden. Zo is het schrijven van blogs en columns een uit de hand gelopen hobby die mij veel oplevert. Inmiddels schrijf ik ook portretten voor Broadcast Magazine, doe ik daarvoor interviews met collega’s en maak ik de bijbehorende foto’s. Daar leer ik een hoop van.

Deze week had ik een nieuwe uitdaging. Ik mocht een regieklus doen voor L1. De grote carnavalsoptocht van Kerkrade. Vier en een half uur lang, live op de regionale zender. Ik had de beschikking over vier camera’s, waarvan drie bemand, en ik moest zelf de juiste knoppen indrukken om de mooiste beelden achter elkaar te schakelen.

Het rondrennen met een camera is fysiek inspannend, maar voortdurend vijf monitoren tegelijk in de gaten houden, goed luisteren naar het commentaar, aanwijzingen geven aan de cameramensen én schakelen, dat is geen sinecure.

Vooraf dacht ik nog: ‘Dat doe ik wel even’. Ik heb immers een heldere visie over de manier waarop een carnavalsoptocht in beeld gebracht moet worden: Met rust, mooie shots, overzicht en zonder schreeuwerig commentaar. Ik weet heel goed hoe ik ‘mijn’ camera’s wil positioneren, wie wat moet doen en hoe. Dat moest ik nu alleen nog even in de praktijk brengen.

Maandagavond om half zes stond ik met beide benen op de grond. Schor als Rod Steward. De adrenaline tot in de uiterste puntjes van mijn tenen. Ik was gesloopt en liep als een zombie over de Markt van Kerkrade, op weg naar de cameramensen die keihard gewerkt hadden. Om ze te bedanken.  

In de basis was het goed gegaan. Ik weet gelukkig, na bijna dertig jaar worstelen bij lokale, regionale en landelijke omroepen, een hoop over televisiemaken. Dat neemt niet weg dat het enorm wennen is als je het opeens zelf moet doen. Zeker wanneer je nauwelijks vlieguren hebt op dit gebied.

Natuurlijk heb ik beginnersfouten gemaakt. Van de zenuwen drukte ik al na twintig seconden op een verkeerde knop. Gewoon, in blinde paniek. En dat is best knap als je slechts vijf knoppen nodig hebt.

Toch ben ik niet ontevreden. Ik heb het inmiddels teruggekeken en weet dat de meeste missers bij de kijkers thuis op de bank onopgemerkt zijn gebleven. Dus was het wat mij betreft niet alleen een heftig, maar ook een geslaagd experiment. Ik ben heel blij dat ik deze prachtige kans heb gekregen. Het was een geweldige ervaring. Mijn respect voor het vak ‘regisseur’ is in ieder geval toegenomen. Voorlopig hoor je mij niet mopperen of met mijn grote mond direct reageren na afloop van een klus.

Ik hoop dat ik alles wat ik deze week geleerd heb snel nog eens in de praktijk kan brengen. Dit smaakt naar meer! Het is goed is om af en toe verder te kijken dan een telelens lang is en een breder perspectief te kiezen dan de groothoeklens kan bieden. Omdat het zo mooi is. Stoer en vet cool!

foto: Derk Roesink