ik ga je aanvragen!

In de septemberuitgave van Broadcast Magazine staat een door mij geschreven interview met Eva Mulder, 'het meisje van de autocue', maar ook mijn maandelijkse column 'Point of View'. Dit keer over loyaliteit in Hilversum. Hier de tekst:

Er zijn in Omroepland opdrachten waarbij het geen verschil maakt of je het onderste uit de kan haalt, of niet. Zelfs als de klant super tevreden is, wordt de klus een volgende keer aan een andere partij vergeven. Bij sommige opdrachtgevers heb ik zelfs de indruk dat je juist op je hoede moet zijn, wanneer ze na afloop met complimenten strooien en aangeven dat je de datum voor het volgend jaar alvast in je agenda kan noteren. Resultaten behaald in het verleden bieden immers geen garantie voor de toekomst.

‘Ik ga je aanvragen,’ is in Hilversum nooit een keiharde belofte. Je kan die uitspraak beter beschouwen als een ferme schouderklop. Er zijn nou eenmaal regisseurs en producers met een gebrekkig langetermijngeheugen. Een jaar later plaatsen ze op Facebook selfies met blije collega’s, die op de plek staan waar jij het pad hebt geëffend. Ook die opvolgers doen hun stinkende best in hoop een mooie relatie voor de toekomst op te bouwen, maar steeds vaker bepalen inkopers en verkopers wie met wie werkt.

Als je vraagt waarom een bepaalde klus aan je neus voorbij is gegaan, wordt bijna altijd beweerd dat de concurrent goedkoper was. Nu weet ik te weinig van het sluiten van deals in de televisiewereld om daar heel verstandige dingen over te schrijven, maar ik geloof niet dat het altijd voordeliger is wanneer telkens weer een andere partij het wiel mag uitvinden. Los van de vraag of dit een programma ten goede komt.

Ik heb eens bij een groot project alle offertes mogen inzien. De grote Nederlandse facilitaire bedrijven hadden elk, op basis van een eenvoudige briefing, op papier gezet wat zij dachten dat de registratie van een evenement zou kosten. De verschillen waren enorm. Tussen de goedkoopste en de duurste partij zat meer dan tienduizend euro.

De producent had zijn keuze snel gemaakt, tot we beter keken. Het was een vergelijk van appels en peren. Het ene facilitaire bedrijf had alle overuren op basis van nacalculatie gezet en de andere club was voor het gemak een complete cameracrane met bediening vergeten. Het facilitaire bedrijf dat de hoogste prijs vroeg was toevallig ook de firma die de klus een jaar eerder had mogen doen. Zij hadden keurig, op basis van hun eerdere ervaring, een vrij exacte prijs berekend.

Het zal niet altijd zo gaan, maar ik denk dat een producer tegenwoordig veel technische kennis nodig heeft om een goede aanvraag te doen. Vervolgens wordt zo’n opdracht, tot grote ergernis van de mensen op de werkvloer, vaak vergeven op basis van onoverzichtelijke offertes. Om over vreemde kortingen maar te zwijgen. Persoonlijk geloof ik niet in het fenomeen ‘werk kopen’. Dat is misschien leuk voor de bonus van verkopers, maar uiteindelijk is het korte termijn politiek.  Zulke klussen ben je ook zo weer kwijt en anders gaat een klant nooit meer de normale prijs betalen.

Het is frustrerend voor de jongens en meisjes die altijd met hun poten in de klei staan als zij worden vergeten in het spel dat ‘onderhandelen’ heet of -nog erger- wanneer ze de dupe zijn van prijsdrukkende afspraken.

Daarom ben ik zo dol op opdrachtgevers die de facilitaire bedrijven niet voortdurend tegen elkaar uitspelen om een paar euro te besparen, maar die voor een partij kiezen op basis van kwaliteit, inzet, kennis, technische mogelijkheden en/of specialismen. Die de klus toewijzen op basis van een namenlijst en dus een crew belonen voor inzet, kunde en flexibiliteit. Klanten waarmee je een langdurige relatie kan opbouwen en waar je met een gerust hart tegen kan zeggen wat je geleerd hebt. Voor zulke opdrachtgevers loop ik graag twee stappen harder.